Η Γιορτή

Επειδή το σύστημα αλλάζει μόνο απο τα μέσα, έτσι κι εγώ επιστρέφω για λίγο καιρό στην Ελλάδα, με την ελπίδα να αλλάξω κι εγώ το σύστημα. Βέβαια μάλλον δε θα γίνει κάτι τέτοιο, αλλά οι εικόνες που θα δω θα είναι παρόμοιες με την παρακάτω:

Στο οβάλ τραπέζι στη σειρά καθιστοί
ο Θείος, η Θέια, οι γονείς, η αδερφή
κοιτάζουν το κρέας και το τυρί.
Το αξίζουμε όμως· είναι γιορτή!

Οι ίδιες κουβέντες θα γίνουν ξανά
και το κρασί μας θα πιούμε μετά
η Θεία θα μιλήσει για το Χριστό
κι ο Θείος για έναν μπεκρή κηπουρό.

Το πρώτο πιάτο θα γίνει καπνός
μαζί του κι ο κόκορας ο φουρνιστός
κι όση σαλάτα μείνει, κι αυτή,
έτσι, για χώνεψη, θα φαγωθεί.

Το επιδόρπιο θα έρθει μετά
και ο καφές, και τα λοιπά.
Στην τηλεόραση θα στήσουμε αυτί
να δούμε, πάλι, την Εκπομπή.

Για μία ημέρα θα είμαι κι εγώ
το παιδί της μαμάς το προσεχτικό
που πάντα ακούει τη συμβουλή
και δεν μπορεί να παρασυρθεί.

Palo Alto, Μάης 2006

Γέφυρα 2004

Ένα ποίημα για την πολιτική μας ανασφάλεια:

Τη γέφυρα θέλαμε να τη φκιάσουμε από καιρό
μα όλο η νέα κυβέρνηση έλεγε
πως θα την κάνει πιο λαμπρή
και έφερνε καινούρια σχέδια
από μεγάλους αρχιτέκτονες του εξωτερικού.

Κι όλο οι κυβερνήσεις άλλαζαν, και τα συνδικάτα
μαζί μ'αυτές, κι οι μεταφορικές και ακτοπλοϊκές εταιρίες
έκλειναν κι άνοιγαν νέες.
Οι φαύλοι που ήταν κάποτε στην εξουσία
έφυγαν· ήρθανε τα παιδιά τους
και τα παιδιά των παιδιών τους
και τέλος είπαν ότι η Γέφυρα πρέπει
να γίνει.

Τι όμορφη που φαίνεται η Γέφυρά μας μες στο φως
μα και το βράδυ εχτές στα εγκαίνια
ήτανε τρεις φορές πιο όμορφη με τα φωτάκια,
τα πυροτεχνήματα, με τις φωνές των παιδιών
και τις φωνές των μπαμπάδων και των παππούδων των παιδιών.

Μένει μονάχα τώρα να περάσουμε απέναντι.

Stanford, Γενάρης 2005

Δυστυχώς, ακόμα στην αποδώ μεριά είμαστε.

Και μετά τη συγγνώμη, τι;

Τελικά ο φερόμενος ως πρωθυπουργός ανέλαβε «το μερίδιο των ευθυνών που αναλογεί στην κυβέρνησή του». Το ποιο είναι ακριβώς αυτό το μερίδιο, το έχει αποφασίσει ήδη ο κύριος «απάντησα ήδη», αλλά και η εξευτελιστική (όπως τη λέει ο Τζιμάκος) επιτροπή. Ωραία όλα αυτά, και γράφουν στην κάμερα, όπως και το χτύπημα του χεριού στο έδρανο, ή τα παρατεταμένα χειροκροτήματα. Οι βουλευτές επιτέλους ανακουφίστηκαν, και μπορούν να βγουν πλέον στα κανάλια, σχολιάζοντας τις δηλώσεις αυτές του επικεφαλής τους. Φυσικά ούτε λόγος για το ίδιο το σκάνδαλο, ούτε λόγος για το ότι ο φερόμενος ως Πρωθυπουργός μας θεώρησε, τουλάχιστον κατά τους τελευταίους 3-4 μήνες, ότι μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ (επαναλαμβάνω: μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ) είναι ασήμαντο θέμα.

Το ζητούμενο βέβαια δεν είναι οι αόριστες δηλώσεις, αλλά το πρακτέο. Άραγε ο φερόμενος ως Πρωθυπουργός μας έμαθε τίποτε από το λάθος του; Τι μπορεί να γίνει τώρα για να διορθωθεί το λάθος αυτό, και τι για να μην επαναληφθεί; Στην υπόθεση των ομολόγων, άλλαξε τον τρόπο που επιλέγονται οι διοικητές των ταμείων. Ίσως να μην ήταν ό,τι πιο αποτελεσματικό, αλλά ήταν μια πρωτοβουλία. Τώρα; Θα τολμήσει μια πιο τίμια σχέση με την εκκλησία, ή πιο διαφανή διαχείρηση της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου; Χωρίς μια τέτοια κίνηση, το χτύπημα του χεριού στο έδρανο απλά υπενθυμίζει ότι πολιτκή είναι η τέχνη του να αρλουμπολογείς με αυτοπεποίθηση και πειστικότητα.

Όλοι εναντίον όλων

Τα τελευταία χρόνια εκδηλώνονται έντονες αντιπαλότητες στην Ελληνική κοινωνία. Οι αστυνομικοί είναι εναντίον των κουκουλοφόρων, οι κουκουλοφόρι εναντίον των καταστηματαρχών, οι καταστηματάρχες εναντίον των απεργών, οι απεργοί εναντίον της κυβέρνησης, η κυβέρνηση εναντίον των χαμηλών εισοδημάτων, τα χαμηλά εισοδήματα εναντίον των υψηλών εισοδημάτων, τα υψηλά εισοδήματα εναντίον των ξένων και οι ξένοι εναντίον των αστυνομικών, για να κλείσει έτσι ο κύκλος. Α, και όλοι είναι εναντίον του Καραμανλή.

Νοιώθω ότι η Ελληνική κοινωνία θα μπορούσε να διδαχθεί από τους χαζοαμερικανούς, και ιδιαίτερα από την ενωτική ομιλία του επόμενου προέδρου τους. Δεν μπορούμε να πορευτούμε έτσι για πολύ.

Μαθήματα Γεωγραφίας

Το ομολογώ. Στο σχολείο στα μαθήματα που ήθελαν παπαγαλία τα πήγαινα χάλια, τελικά όμως έπαιρνα καλούς βαθμούς, μάλλον επειδή οι καθηγητές με αγαπούσαν. Από τη γεωγραφία, για παράδειγμα, θυμάμαι ελάχιστα σημαδιακά, κυρίως όσα είχαν αστεία ονόματα. Όπως ότι πρωτεύουσα της Μπουργκίνα Φάσο είναι η Ουαγκαντούγκου. Ή ότι πρωτεύουσα της Βενεζουέλας είναι το Καράκας (μας είχε πρήξει με αυτό ένας συνάδελφος της μητέρας μου με παρόμοιο όνομα). Ως πίστός όμως τηλεθεατής των μεγάλων ποδοσφαιρικών αναμετρήσεων, περηφανεύομαι ότι γνωρίζω όλες τις σημαίες των ποδοσφαιρικά ανεπτυγμένων κρατών.

Πιστεύω ότι ένα μεγάλο μέρος των συμπολιτών μου είναι σαν και μένα. Ωστόσο, οι πανέξυπνοι και παντογνώστες τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι θεωρούν ότι όλοι μας γνωρίζουμε κατά πού ακριβώς πέφτει η Βιστωνίδα, η Ραιδεστός, τα Μουδανιά, και τόσες άλλες περιοχές της επικαιρότητας. Στα κανάλια, αντίθετα, που απευθύνονται στους ανόητους Αμερικάνους πάντα υπάρχει και ο αντίστοιχος χάρτης. Αναφέρονται π.χ. στην Ελλάδα; Δείχνουν πρώτα ένα μεγάλο χάρτη της υφηλίου όπου η Ελλάδα είναι μια κουκίδα, και μετά ζουμάρουν. Αλλά αυτά είναι ασφαλώς αμερικανιές.

Η έρευνα για την έρευνα

Η VPRC εργάστηκε τους τελευταίους μήνες για κάτι που αποκαλεί «έρευνα για την πολιτική κουλτούρα των blogs». Ως νέος μπλόγκερ δεν ήξερα ότι γινόταν αυτή η δουλειά από το καλοκαίρι, και το έμαθα μέσω του πρόσφατου post στο nylon.gr. Το αυτονόητο, που από ό,τι καταλαβαίνω δεν τήρησαν, είναι ότι εφόσον τους ενδιαφέρει η πολιτική, θα έπρεπε να μελετήσουν μόνο τα πολιτικά blogs, ή τελοσπάντων όσα δηλώνουν ότι ασχολούνται και με πολιτικά θέματα.

Υπάρχουν πολλά που μπορεί να πει κανείς για τέτοιου είδους τσαπατσουλιές που αυτοαποκαλούνται «έρευνες», εγώ όμως θα παραθέσω μια προσωπική εμπειρία. Ήμουν φοιτητής και μια μέρα μου χτύπησε την πόρτα ένας κύριος με χαρτιά στο χέρι. «Καλημέρα σας, ήρθα για μια έρευνα σχετικά με την τηλεόραση». Οι μόνες ερωτήσεις που μου έκανε ήταν τι μάρκα τηλεόραση έχω (χρειάστηκε να πάω πίσω στο δωμάτιο να δω, γιατί δεν το είχα προσέξει ποτέ), πόσες ώρες τη βδομάδα βλέπω τηλεόραση (επίσης δύσκολο, γιατί δεν έχει Champion's League κάθε βδομάδα, και πρέπει να κάνεις διαιρέσεις και ιστορίες), και αν η τηλεόρασή μου ήταν παλιάς ή νέας τεχνολογίας (αυτό το ήξερα, κυρία, κυρία, είναι παλιάς!). Στη συνέχεια με ρώτησε και την ηλικία μου και τα υπόλοιπα τυπικά, απασχόληση, οικογενειακό εισόδημα στο περίπου, και με άφησε με το αποστομωτικό «Έχω και μερικές σελίδες ακόμα με ερωτήσεις, αλλά τι να σε ζαλίζω τώρα, θα τα συμπληρώσω μόνος μου!».

American Breakfast

Σήμερα για πρωινό έχει φρέσκο κουλούρι Θεσσαλονίκης και σταφιδόψωμο, κατευθείαν από το φούρνο τού Safeway. Προσέξτε και την ετικέτα στο λαβάς τυρί. Όπως φαντάζεστε, οι Αμερικάνοι δεν τα πάνε καλά με τα Γαλλικά. Αν προσπαθήσεις, για παράδειγμα, να τους δώσεις να καταλάβουν ένα Γαλλικό τοπωνύμιο χρησιμοποιώντας τη Γαλλική προφορά, έστω και στο περίπου, δεν έχεις καμία τύχη. Έχω διάφορες ιστορίες επάνω σε αυτό το θέμα, αλλά δεν είναι εύκολο να τις εξιστορήσω γραπτώς. Το μαχαίρι στη φωτογραφία είναι, φυσικά, από την Ελλάδα. Όσο κι αν έψαξα, δε βρήκα πουθενά μαχαίρι με λεπτή λάμα, για να κόβεις φρούτα και λαχανικά. Η καφετιέρα είναι γερμανική, και ο καφές mocha java από το "European style market" milk pail. Αυθεντικό american breakfast, με άλλα λόγια.

Γράψαμε όλοι, σχεδόν, οι μπλόγκερς για τον Ομπάμα πρόσφατα, θαυμάσαμε τους Αμερικανούς, συμμεριστήκαμε τις αγωνίες και τα οράματά τους. Αυτό όμως στο οποίο έχουν μείνει αιώνες πίσω είναι το φαγητό. Αρκεί να παρατηρήσει κανείς με τι μανία τρέχουν άνθρωποι χωρίς οικονομικά προβλήματα σε δωρεάν μεσημεριανά με πίτσες της κακιάς ώρας, ή σάντουιτς από το Subway με δέκα φέτες ζαμπόν, μισή φέτα τυρί και ένα φύλλο μαρούλι. Για να μην αναφέρω και τα burgers που βγαίνουν έτοιμα ζυμωμένα από το εργοστάσιο, ή τα chicken nuggets σε σχήματα που μόνο από κοτόπουλο δεν μπορούν να προέρχονται. Και το πιο ακατανόητο είναι ότι ακόμα και άνθρωποι της επιστήμης, από τη φύση τους περίεργοι για τα πάντα, δεν αναρρωτιούνται τι θα γίνει αν αντικαταστήσουν την απαράδεκτη ετοιματζήδικη barbecue sauce με απλό λεμόνι, ή αν βάλουν μισή lb dressing στη σαλάτα αντί για μία lb. Το άλλο πάλι, που κάθε γεύμα πρέπει να περιλαμβάνει απαραιτήτως κρέας, κοτόπουλο, ή ψάρι; Συχνά τυχαίνει να πηγαίνω στο γραφείο με φακές ή φασολάδα σε ταπεράκι για το μεσημεριανό, και να με ρωτάνε αν είμαι vegetarian.

Αρκετές φορές αναρρωτιέμαι, συζητώντας και με άλλους Έλληνες, τι τύχες θα είχα αν άνοιγα τυροπιτάδικο στην Αμερική, ή έστω έναν φούρνο ελληνικού στιλ με τα κουλούρια και τα όλα του. Πιθανότατα δεν θα είχα και πολλές ελπίδες σε μια χώρα που πολλές οικογένειες πηγαίνουν με τα παιδιά τους το Σαββατοκύριακο για φαγητό στα McDonald's. Δε θα είχα ελπίδες σε μια χώρα που κανείς δεν καταλαβαίνει τη διαφορά τάξης μεγέθους που πετυχαίνεις στη νοστιμιά του φαγητού αν χρησιμοποιήσεις ελαιόλαδο. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η σπιτονοικοκυρά μου, που προσπαθούσε να με πείσει ότι το λάδι από κουκούτσια σταφυλιού (sic) που είχε αγοράσει είναι καλύτερο γευστικά και πιο υγειινό από το ελαιόλαδο.

El actor es popular

Γεγονός τής εβδομάδας, και πιθανότατα και της χρονιάς που σιγά-σιγά μας αφήνει, ήταν η εκλογή Ομπάμα στην προεδρία των ΗΠΑ. Ας αφήσουμε στην άκρη τη μιζέρια της ελληνικής αριστεράς. Έγραψε για αυτήν ο Πάσχος Μανδραβέλης στην Καθημερινή:

(link) Αν κέρδιζαν τις εκλογές οι Ρεπουμπλικανοί με τον Τζον Μακέιν, θα υπήρχε η εύκολη εξήγηση: «σιγά μην άφηνε το αμερικανικό κατεστημένο να κερδίσει ένας μαύρος Δημοκρατικός τις εκλογές». Αφού τις κέρδισαν οι Δημοκρατικοί με τον Μπαράκ Ομπάμα, η εξήγηση είναι επίσης εύκολη: «τι καλύτερο για το κατεστημένο ένας μαύρος πρόεδρος που θα ξέπλενε το προπατορικό αμάρτημα της Αμερικής και θα δημιουργούσε ελπίδες για αλλαγή πορείας;»

(link) Το ερώτημα λοιπόν είναι: μισούμε την Αμερική επειδή την αγνοούμε ή δεν θέλουμε να τη γνωρίσουμε επειδή λατρεύουμε να τη μισούμε;

Εγώ τα άφησα όλα αυτά στην άκρη την Τρίτη το βράδυ. Γιατί είναι άλλο να βλέπεις το βίντεο της ομιλίας στο youtube, και άλλο ζωντανά στην ουάου τηλεόραση των πεντακοσίων ιντσών τής σπιτονοικοκυράς μου με τα σαμπγούφερ και τα όλα της. Και δεν μπορούσα παρά να παραδεχτώ την Τρίτη το βράδυ ότι ο άνθρωπος αυτός είναι μάγος.

Το blog αυτό το ξεκίνησα για να γράφω αυτά που συζητώ με τους φίλους και την οικογένειά μου, ως μια οργάνωση των σκέψεών μου at the end of the day. Και είναι και ένα πείραμα για να διαπιστώσω εάν όσα σκέφτομαι έχουν πράγματι ενδιαφέρον, ή οι δικοί μου είναι απλά ευγενικοί και κάνουν ότι με προσέχουν. Και συγχωρήστε με αν πηδώ με ασυνάρτητο τρόπο από το ένα θέμα στο άλλο. Όπως είχε πει κάποτε και ο Λαζόπουλος (όταν ακόμα έκανε σάτιρα) «Η κουβέντα είναι καγκουρό, πηδάει απο 'δω, πηδάει από 'κει». Ο τίτλος του post σχετίζεται με το ότι αυτόν τον καιρό σχεδιάζω ένα ταξίδι στην Ισπανία το καλοκαίρι, και μαθαίνω ισπανικά. Και αναμφίβολα οι δημοφιλείς ηθοποιοί δε λείπουν από την ελληνική πολιτική σκηνή.

Κάλεσε συγκεκριμένα ο Πρωθυπουργός τις τράπεζες «να αποδείξουν εμπράκτως την κοινωνική ευθύνη τους». Σε διαφορετική περίπτωση, «ο καθένας οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες του. Το μήνυμα είναι σαφές». Σοφόν το σαφές, στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση το μήνυμα είναι μάλλον ασαφές. Για ποια κοινωνική ευθύνη των τραπεζών μιλάει ο Πρωθυπουργός; Οι τράπεζες λογοδοτούν μονάχα στους μετόχους τους. Η ευθύνη τους περιορίζεται στην άυξηση των κερδών τους. Για την κοινωνική ευθύνη τής κυβέρνησής του, φυσικά, ούτε λόγος. Αλλά και οι ευθύνες που λέει ότι οφείλουν να αναλάβουν οι τράπεζες; Άλλο πάλι και τούτο. Τους είχαν καταλογιστεί ποτέ ευθύνες στο παρελθόν, ώστε να τους φοβίσουν τέτοιες απειλές; Επέστρεψαν ποτέ έστω και ένα ευρώ από όσα κέρδισαν μέσω καταχρηστικών όρων σε δάνεια και πιστωτικές, εξαπατώντας τους πελάτες τους;

Και μια που μιλάμε για πιστωτικές, ιδού και μια προσωπική ιστορία αμερικανικής τρέλας. Δεν έχω πιστωτική κάρτα, μόνο μια χρεωστική στη Wells Fargo που μου αρκεί, γιατί πληρώνομαι καλά και τα καταφέρνω να μου περισσεύουν λίγα κάθε μήνα. Κάθε εβδομάδα λαμβάνω στο ταχυδρομείο αρκετά γράμματα από τράπεζες και άλλους οργανισμούς που με εκλιπαρούν για να μου βγάλουν πιστωτική. Σε περίοπτη θέση είναι τα γράμματα της "Capital One", μιας τράπεζας για της οποίας την ύπαρξη δεν είχα την παραμικρή ιδέα μέχρι πριν μερικά χρόνια. Εβδομαδιαία μου έστελναν 1-2 γράμματα σε διαφορετικό κάθε φορά φάκελο, και συνήθως χωρίς κάποια ένδειξή ότι το γράμμα προέρχεται από αυτούς, ώστε να αναγκαστώ να το ανοίξω για να διαπιστώσω περί τίνος πρόκειται. Κάποια στιγμή, ανακάλυψα ότι κάποιος είχε χρεώσει την κάρτα μου με $600 για αγορά κινητού στο Seattle (εκατοντάδες μίλια μακριά από εκεί που μένω). Τηλεφώνησα στην τράπεζα, μου ακύρωσαν την κάρτα και τελικά μου επέστρεψαν και τα $600. Την επομένη πετούσα στη New Orleans για ένα συνέδριο, αλλά με καθυσήχασαν ότι σε οποιοδήποτε κατάστημα της τράπεζάς τους μπορούσα σε λίγα λεπτά να βγάλω μια προσωρινή ATM. Έλα όμως που σε ολόκληρη την πολιτεία της Louisiana δεν υπάρχει ούτε ένα κατάστημα της Wells Fargo! Αυτό συνειδητοποίησα όταν είχα ήδη φτάσει στη New Orleans, και με έλουσε κρύος ιδρώτας όταν κατάλαβα ότι κανείς δε δεχόταν ούτε τις επιταγές μου. Τα μετρητά που είχα πάνω μου έφταναν για να πληρώσω μόνο τις πρώτες μέρες στο ξενοδοχείο και για να φάω κάτι φτηνό (όχι, ούτε τότε πήγα στα McDonalds!).

Αναθάρρησα όταν στο business district ανακάλυψα έναν ουρανοξύστη με την επιγραφή "Capital One" στην κορυφή του. Μπήκα μέσα σίγουρος ότι βρήκα τη λύση στο πρόβλημά μου, σχεδόν χαρούμενος που θα είχα μια κάρτα Capital One να δείχνω στους φίλους μου, που λάμβαναν και αυτοί αντίστοιχα γράμματα για πιστωτικές. Έλα όμως που αρνήθηκαν να μου εκδώσουν πιστωτική γιατί δεν ήμουν, λέει, κάτοικος Louisiana! Μα, αγαπητή μου, με παρακαλάτε για χρόνια, έχετε πέσει στα πόδια μου, έχετε γλύψει τα παπούτσια μου με τις γλώσσες σας, και τώρα που σας έχω ανάγκη μου το αρνείστε; Τελικά η υπάλληλος με παρέπεμψε στο καζίνο (μάλλον επιτρέπεται ο τζόγος στη Louisiana), με την κορυφαία ατάκα "Their job is to take people's money anyway". Εκεί έγραψα μια επιταγή, μου έδωσαν γρήγορα όσα μετρητά χρειαζόμουν, και κράτησαν μόνο $5 προμήθεια, αλλά και τα δακτυλικά μου αποτυπώματα. Φυσικά, από τότε κάθε φάκελο που λαμβάνω από την Capital One τον σκίζω με μίσος και ευχαρίστηση.

Α, και ένα τελευταίο. Μόλις πέρασε το ΠΑΣΟΚ μπροστά στις δημοσκοπήσεις, επιστρατεύτηκαν παλαιότερες «αντεθνικές» δηλώσεις τού ΓΑΠ σχετικά με την τουρκική μειονότητα στη Θράκη. Εγώ θα απομονώσω μια φράση στο τέλος της συνέντευξης:

Σκεφτείτε δηλαδή αν του έλληνα της Αλβανίας και του έλληνα της Αμερικής του έλεγαν ότι δεν μπορείς να πεις ότι είσαι έλληνας, εγώ σε κατατάσσω ότι είσαι της οθωμανικής αυτοκρατορίας ή είσαι ορθόδοξος, αλλά δεν είσαι έλληνας, ποια θα ήταν η αντίδραση ενός έλληνα.

Ο Αρκάς για τον Ομπάμα

Κλημεντίνη: Υπάρχει και κάτι καλό στις εκλογές.
Ισοβίτης: Τι;
Κλημεντίνη: Μόνο ένας μπορεί να βγει!

Της Ελλάδος παιδιά

Η σημερινή ημέρα συνδέεται μέσα μου με ποικίλες αναμνήσεις. Και πρώτα απ'όλα με τις παρελάσεις στο Λύκειο. Η αρχή γινόταν λίγες εβδομάδες πριν με την επιλογή τής ομάδας παρέλασης. Όσοι είχαν μακρύ μαλλί, ή γενικότερα αντισυμβατικό κούρεμα, αποκλειόταν με παρέμβαση του Λυκειάρχη: «Γιάννη, παιδί μου, θέλεις τόσο πολύ να κάνεις παρέλαση; Τι να τρέχεις τώρα με πρόβες, στολές, έξοδα, ιστορίες. Μια άλλη φορά.». Οι πρόβες ήταν φυσικά μια καλή ευκαιρία να γλιτώσουμε βαρετά μαθήματα, να κάνουμε χαβαλέ με τους μπροστινούς, ή τους αποπίσω, και να κοροϊδέψουμε τους τυμπανιστές που δεν ήξεραν την τύφλα τους. Μεγάλο γεγονός ήταν και η γενική πρόβα στην παραλία (όπου γίνεται και η κανονική παρέλαση) με όλα τα σχολεία. Τότε μάλιστα χάναμε σχεδόν ολόκληρη ημέρα από τα μαθήματα, και μπορούσαμε μετά να κοπροσκυλιάσουμε στα ηλεκτρονικά ή στα καφέ. Αλλά η ίδια η παρέλαση δε συγκρινόταν με τίποτα. Όλα τα κορίτσια τής πόλης στη σειρά με ωραία πουκαμισάκια και φουστίτσες, συνήθως κοντές, δεν είναι κάτι που έβλεπες κάθε μέρα. Καμάρωναν βέβαια μετά οι γονείς μας και δώστου την επομένη να τρέχουν σε όλα τα φωτογραφεία για να βρουν τις λιγοστές φωτογραφίες όπου ήμασταν και εμείς μέσα. Την καλύτερη φωτογραφία, πάντως, με τους φίλους μου εκείνης της περιόδου την έβγαλε η μητέρα μου μετά από μια τέτοια παρέλαση. Ήταν μια φωτογραφία όπου τα βλέμματά μας συμπύκνωναν την ελπίδα και βαρεμάρα, ταυτόχρονα, της ηλικίας μας.

Από το Γυμνάσιο, πάλι, θυμάμαι διαφορετικά πράγματα. Θυμάμαι τις μηχανορραφίες τής γυμνάστριας, της οποίας ο βαθμός καθόριζε ποιος θα βγει σημαιοφόρος. Ήταν οι εποχές που οι γονείς μας νοιάζονταν για τους βαθμούς πολύ παραπάνω από εμάς. Ήμουν περίεργος βέβαια για όσα μαθαίναμε, και πολλά τα παρακολουθούσα με πραγματικό ενδιαφέρον, τίποτε όμως δε συγκρινόταν με τη μακριά γαϊδούρα που παίζαμε στο διάλειμμα.

Και φτάνω στο Δημοτικό, στα βαθύτερα απωθημένα τής μνήμης μου. Ήταν γύρω στο '90, κι όμως οι εθνικιστικές γιορτές στις επετείους με τα μεγαλόσχημα ποιήματα που απαγγέλαμε, η αματοβαμμένη ιστορία που μας έβαζαν να αποστηθίζουμε, οι διηγήσεις κάποιων δασκάλων που πέρασαν την κατοχή, όλα συνέκλιναν σε ένα συμπέρασμα: πόσο κακοί ήταν οι εχθροί που μας επιτέθηκαν: Ιταλοί, Γερμανοί, Βούλγαροι, αλλά κυρίως οι Τούρκοι. Θυμάμαι ένα συμμαθητή μου να απαγγέλει ποίημα όπου δήλωνε περήφανος για την πατρίδα του και έτοιμος να πεθάνει γι'αυτήν στον πόλεμο. Εγώ όμως δεν ήθελα να πεθάνω, δεν ήθελα να γίνει πόλεμος, αλλά ντρεπόμουν για τη δειλεία μου και δεν το έλεγα σε κανέναν.

Το τραύμα που μου άφησαν αυτές οι γιορτές το διαπίστωσα πολύ αργότερα, όταν βρέθηκα σε ένα πανεπιστήμιο των ΗΠΑ για σπουδές. Οι εκεί Έλληνες είχαν καλές σχέσεις με αρκετούς Τούρκους, και μάλιστα συχνά οργάνωναν από κοινού events. Εγώ ήμουν στην αρχή πολύ επιφυλλακτικός, φοβόμουν να τους πλησιάσω. Μου είχε μείνει η εικόνα τού Τούρκου με το μακρύ μουστάκι να με κοιτάει απειλητικά κρατώντας τη χατζάρα του. Γρήγορα βέβαια κατάλαβα ότι από όλους τους λαούς αυτοί είναι οι πιο κοντινοί με εμάς σε νοοτροπία και ψυχοσύνθεση. Και κατέληξα να συγκατοικήσω για ένα χρόνο με Τούρκο και να συνδιοργανώσω για ένα χρόνο εβδομαδιαίες προβολές ταινιών με δύο άλλους Τούρκους, έναν Ιρανό και μια Ρουμάνα. Η αρχική μου πάντως επιφύλλαξη είναι αυτό για το οποίο ντρέπομαι περισσότερο στη ζωή μου. Και δε θα ήθελα καθόλου τα παιδιά μου να διδαχθούν την ίδια αιματοβαμμένη ιστορία.

Ζωντανό γιαούρτι

Το εξαιρετικό ελληνικό γιαούρτι είναι από εδώ και στο εξής ο χορηγός τής ελληνικής κυβέρνησης. Ένα γιαούρτι που παρόλο που είναι ζωντανό, δεν έχει να κάνει κανένα περαιτέρω σχόλιο.

Ο δε παραιτηθείς υπουργός δήλωσε, τι ειρωνεία, «Θα συνεχίσω με οδηγό πάντοτε τις αρχές που ορίζουν τη ζωή μου». Αυτό ακριβώς είναι που φοβόμαστε, κύριε Ψευτοθόδωρε.

Διαδικαστικές λεπτομέρειες

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του www.in.gr για το θέμα του Βατοπεδίου, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε:
«Σε ό,τι αφορά το ενδεχόμενο παραγραφής τον Ιούνιο του 2009 ή πριν, στην περίπτωση πρόωρων εκλογών, αν δεν συσταθεί προανακριτική, δήλωσε ότι δεν κάνει σχόλια για νομικές πτυχές ή διαδικαστικές λεπτομέρειες της υπόθεσης.»

Είναι φυσικά διαδικαστικό το θέμα εάν παραγραφεί ή όχι το ένα ή το άλλο αδίκημα. Διαδικαστικές είναι άλλωστε και οι θεσμοθετημένες διαδικασίες στην περίπτωση που υπουργοί ή βουλευτές διώκονται ποινικά και πρέπει να αποφασιστεί ή όχι η άρση τής ασυλίας τους. Διαδικαστική και οποιαδήποτε διαδικασία διερεύνησης πολιτικού σκανδάλου. Το έχουμε μάθει προ πολλού ότι τα σκάνδαλα τελικά μπαίνουν στο αρχείο και κανείς δεν διώκεται. Το πολύ-πολύ να φύγει για λίγο από την κυβέρνηση, ή από την κοινοβουλευτική ομάδα του αντίστοιχου κόμματος, και να επιστρέψει μόλις οι δημοσιογράφοι σταματήσουν να ασχολούνται με το θέμα. Θα φτιάξουν και μια επιντροπή ως καλή ώρα τώρα, για να πουν έτσι ότι ασχολούνται με το θέμα. Η μόνη ουσιαστική ερώτηση είναι πότε σχεδιάζεται να μπει η υπόθεση στο αρχείο. Τα υπόλοιπα είναι απλά διαδικαστικές λεπτομέρειες, που ένας κυβερνητικός εκπρόσωπος είναι too busy για να απαντήσει.

Το κόμμα που μας έλαχε

Το είπε ο λαλίστατος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, μεταδόθηκε δε και στην Ελληνοφρένεια (λίγο μετά το 8:00): «Οργανωθείτε στο κόμμα που μας έλαχε!». Εμένα πάντως κάτι μου ξενίζει σε αυτήν τη φράση. Έγινε κιόλας η κλήρωση για το ΣΥΡΙΖΑ; Εγώ γιατί δεν το έμαθα, και έχασα αυτήν τη μεγάλη ευκαιρία να κληρωθώ; Ελπίζω τουλάχιστον οι κληρώσεις για τα άλλα κόμματα να είναι ακόμα ανοιχτές και να προλάβω έτσι να δηλώσω συμμετοχή. Γιατί τι θα κάνω μετά αν μείνω ακλήρωτος;

Είναι παλιά η απορία μου γιατί οι πολιτικοί είναι εξαρτημένοι στη χρήση πιασάρικων εκφράσεων, ανεξάρτητα από το αν εξυπηρετούν το μήνυμα που ζητούν να περάσουν. Συνήθης είναι και η χρήση γνωμικών, με σκωπτική κατά κανόνα διάθεση προς τους πολιτικούς αντιπάλους. Ένας διαγωνισμός δηλαδή για το ποιος θα εκστομίζει το πιο «έξυπνο» κλισέ, ώστε όλος χαρά μετά να κορδώνεται μπροστά στις κάμερες.

Αλλά και από την άλλη, αυτό το «οργανωθείτε» προσελκύει άραγε ακόμα κόσμο; Και εάν τα αριστερά κόμματα είναι τόσο καλά οργανωμένα, γιατί δεν κατάφεραν να οργανώσουν λίγο και την Ελλάδα; Και μη μου πείτε ότι οι αριστερά δεν έχει κυβερνήσει. Αυτά είναι ανοησίες. Υπάρχει και η τοπική αυτοδιοίκηση, τα συνδικάτα, οι συνεταιρισμοί, όπου οι αριστεροί προσφέρουν συχνά (με το αζημίωτο πάντα) τις υπηρεσίες τους. Είναι όμως αληθινά οργάνωση αυτό που προσφέρουν, ή αποδιοργάνωση; Και μήπως δεν είναι η προσωπική ανέλιξή αυτό που επιδιώκουν, μέσω της υποκίνησης πολλών, όλο και πιο πολλών, κινητοποιήσεων, με την ελπίδα κάποτε να βγουν και οι ίδιοι στο γυαλί;

Θρύλε των γηπέδων

Δηλώσεις του άγνωστου ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού μετά το ντέρμπι:
-Πιστεύω ότι παίξαμε καλά και πιέσαμε σωστά τον αντίπαλο σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού και τελικά καταφέραμε να σκοράρουμε. Πιστεύω ότι η σημερινή μας εμφάνιση ήταν αντάξια του ονόματος του Ολυμπιακού και πιστεύω ότι ο κόσμος ευχαριστήθηκε το θέαμα και τη νίκή.
-Σας δυσκόλεψε η αμυντική τακτική τής ΑΕΚ στο πρώτο ημίχρονο;
-Εντάξει, είναι πάντα δύσκολο να σκοράρεις όταν ο αντίπαλος είναι όλος κάτω από το κέντρο, αλλά πιστεύω ότι ο Ολυμπιακός έχει καλούς παίχτες, αντάξιους του ονόματος του συλλόγου, και πρέπει να τα καταφέρνουν απέναντι σε κάθε άμυνα.

Και τώρα δηλώσεις του άγνωστου ποδοσφαιριστή τής ΑΕΚ:
-Πιστεύω ότι στο πρώτο ημίχρονο παίξαμε καλά και αμυνθήκαμε σωστά, ενώ βγήκαμε και αρκετές φορές στην αντεπίθεση. Πιστεύω όμως ότι στο δεύτερο ημίχρονο δεν παίξαμε καλά, και μετά από διαδοχικά λάθη ήρθαν τα γκολ, στα οποία δεν καταφέραμε να αντιδράσουμε.
-Δυσκολευτήκατε μετά και την αποβολή τού Χουανφράν;
-Εντάξει, είναι πάντα δύσκολο να αντιδράσεις όταν παίζεις εκτός έδρας, είσαι πίσω στο σκορ και μένεις με δέκα παίχτες. Πιστεύω όμως ότι η ΑΕΚ έχει καλούς ποδοσφαιριστές, αντάξιους του ονόματος του συλλόγου, και θα πρέπει να τα καταφέρνουμε και στα δύσκολα. Σήμερα δυστυχώς δεν ήταν η μέρα μας.

Αναρρωτιέμαι γιατί οι δημοσιογρίφοι τρέχουν μετά από κάθε παιχνίδι να πάρουν δηλώσεις από παίχτες, παράγοντες, προπονητές κλπ. Και με όλα αυτά φτιάχνουν μια εκπομπή 3-4 ωρών, στις οποίες οι φάσεις από όλους τους αγώνες ζήτημα αν φτάνουν τα 10-15 λεπτά. Φάσεις αποσπασματικά παιγμένες, μόνο με την τελική προσπάθεια συνήθως, χωρίς να φαίνεται η σπουδαία δουλειά των υπόλοιπων ποδοσφαιριστών: πώς κερδήθηκε η μπάλα, πώς έγινε η πρώτη μπαλιά, πώς έγινε το άνοιγμα που τελικά οδήγησε στην ασίστ και το γκολ. Οι μόνες δηλώσεις που έχω παρακολουθήσει και είχαν ενδιαφέρον είναι του Μαλεζάνι, καθώς και του Μεγάλου Αντιπρόεδρου τού Εδεσσαϊκού (που υποθέτω ότι μετά από λαϊκή απαίτηση θα είναι πλέον Πρόεδρος).

(Δ)αη Λάκης

Το έκανε το κομμάτι του ο Δαϊλάκης. Είπε τον πόνο του και ξαλάφρωσε, μια που δυσκολευόταν τελευταία στην τουαλέτα. Εξασφάλισε δουλειά στους δημοσιογράφους την (κουτσουρεμένη) εβδομάδα που μας πέρασε, εμφάνισε και τον Καραμανλή ως το μεγάλο αφεντικό που θέλει να κυβερνήσει, αλλά δεν τον αφήνουν οι κακοί βουλευτές. Η πάντα επίκαιρη ιστορία δηλαδή του καλού δασκάλου που μαλώνει τους ανεπίδεκτους μαθήσεως μαθητές. Και να πεις ότι δεν το είπε; Το είπε πριν μια βδομάδα μόλις. Οπότε τι θέλεις και ασχολείσαι και επαναφέρεις στην ελληνική τηλεόραση τη Λάμψη;

-Ο βουλευτής Δαϊλάκης έκανε εμπρηστικές δηλωσεις
-Είναι αλήθεια; Ο βουλευτής Δαϊλάκης έκανε εμπρηστικές δηλώσεις;
-Ναι, είναι αλήθεια. Ο βουλευτής Δαϊλάκης έκανε εμπρηστικές δηλώσεις.
-Μα τώρα μιλάς σοβαρά; Ο βουλευτής Δαϊλάκης έκανε εμπρηστικές δηλώσεις;
-Ναι, όπως σε βλέπω και με βλέπεις. Ο βουλευτής Δαϊλάκης έκανε εμπρηστικές δηλώσεις.

Μεταξύ των όσων μάθαμε από τις δηλώσεις του είναι:
1) Ότι υπάρχουν κόμματα συμφωνικά, κόμματα δωματίου, όπως και (σκληρά) ροκ.
2) Ότι επιτέλους, μετά τις ειδήσεις στη νοηματική, αποκτήσαμε και βουλευτές στη νοηματική.
3) Ότι ο κ. Δαϊλάκης έχει και ένα επιπλέον σπίτι που δεν το δήλωσε στο πόθεν αίσχος: τη ΝΔ.
4) Ότι μετά την Καισαριανή και η Δράμα απαιτεί με σθένος τα πρωτεία στον ανδρισμό, και δη στο γιατί φοράνε τα παντελόνια.
5) Για τις ράτσες των αλόγων γενικότερα.

Είναι ντροπή πάντως, και είμαι απογοητευμένος ως Έλληνας, που παρά τα όσα γίνονται δεν υπάρχει μια σατιρική εκπομπή τής προκοπής. Δε χρειάζεται πλέον να κάνεις απολύτως τίποτε για να σατιρίσεις. Με την ελληνοφρένεια κάτι γίνεται πάντως.

Καβαφικό

Διαβάζω στις σημερινές «Υποθέσεις» τού Παντελή Μπουκάλα πόσο ωραία έχει περιγράψει, ήδη από εκατό χρόνια πριν, ο Κ. Π. Καφάφης τις διαχρονικές νεοπλουτίστικες συμπεριφορές στην πολιτική. Αντιγράφω:

Ακούμε λοιπόν στο καβαφικό ποίημα το παράπονο ενός προύχοντα, που έχει βέβαια «κάμπους με σιτάρι, ζώα, καρποφόρα δένδρα» και «πατρικό, γεμάτο ρούχα κ’ έπιπλα πολύτιμα, κι ασημικό», έκανε όμως ένα μέγα λάθος ο «κουτός»: πήρε την άστοχη απόφαση «στο κόμμα να μπλεχθεί της Αννας», η οποία ηττήθηκε από τον «κυρ Γιάννη» Καντακουζηνό. Και πια, ο προύχοντάς μας φοβάται ότι θα χάσει όλη του την περιουσία, ποιος, αυτός «που το είχε σκοπό να πάει με του κυρ Γιάννη / το μέρος! Και θα το ’καμνε», αλλά τον τύλιξε «την τελευταία στιγμή» ένας δεσπότης, «με την ιερατική του επιβολή», κυρίως δε «με τες υποσχέσεις του, και τες βλακείες».

Η «κομματική προσαρμοστικότητα» του προύχοντα πάντως, ο ιδεολογικός του χαμαιλεοντισμός, προαναγγέλλει την «ευλυγισία» ενός άλλου τυχοδιώκτη, ο οποίος, στο καβαφικό ποίημα «Ας φρόντιζαν» του 1930, απαθανατίζεται σαν «κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος» και «μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά», και ο οποίος, «Για να υπηρετήσει την προσφιλή πατρίδα του» λοιπόν (πάντοτε η πατρίς, πάντοτε το χρέος), δεν έχει δυσκολία να κάνει τη συνείδησή του λάστιχο: «Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα, / κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει, / θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό. / Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει, / πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό». Δεν θα μπορούσαμε να βρούμε παραστατικότερη προσωπογραφία ενός αποφασισμένου «αναποφάσιστου», ενός οπορτουνιστή, ώστε με αυτήν σαν πρότυπο να ελέγξουμε τη δράση και τη συμπεριφορά των καιροσκόπων (λαϊκιστί λαμόγια ή λοβιτουρατζήδες και αγγλιστί golden boys) που μας τριγυρίζουν, μας κυβερνούν ή, ήμαρτον Κύριε, μας ποιμαίνουν.

Κόκκινος από ντροπή

Οι γνωστές αερολογίες ακούστηκαν σήμερα στη συνεδρίαση της κεντρικής επιτροπής τής ΝΔ. Με αόριστα αυτοκριτική διάθεση, ο Προκόπης Παυλόπουλος δήλωσε «Κανένας δεν είναι αλάνθαστος». Πιο χρήσιμο θα ήταν βέβαια να επισημάνει ποια συγκεκριμένα θεωρεί ότι ήταν τα λάθη και τι πρέπει να γίνει στο εξής ώστε να διορθωθούν και να μην επαναλληφθούν. Σε αντίστοιχο μήκος κύματος κινήθηκαν και οι υπόλοιποι.

Η δήλωση όμως που αδυνατώ να κατανοήσω έγινε από τον κ. Καλογερόπουλο (ανάθεμα και αν ήξερα ποιος είναι αυτός), ο οποίος μίλησε για «συμπεριφορές [των στελεχών] που έκαναν τον κόσμο να κοκκινίσει από ντροπή». Γιατί όμως ο κόσμος να κοκκινίσει από ντροπή; Ντράπηκε μαθές που ο όφις ο σκευωρός παγίδευσε τους ανυποψίαστους κυρίους Βουλγαράκη και Κεφαλογιάννη; Ντράπηκε που χάθηκε κρατική περιουσία χάρην της «δεξιάς τού Κυρίου»; Ή μήπως ντράπηκε που πρέπει να παραδεχτεί ότι δεν αντέχει να πληρώσει τους νέους φόρους, και έτσι έμαθαν όλοι για την προσωπική φτώχεια του, που μέχρι πρόσφατα κρυβόταν πίσω από μεγάλες αγορές με τις δεκάδες πιστωτικές κάρτες που διέθετε;

Οι κύριοι πολιτικοί το έχουν καβαλήσει προ πολλού το καλάμι. Νομίζουν ότι οι πολίτες είναι σαν τα προβατάκια που τρέχουν πάντα από πίσω τους και πρέπει να τους υπερασπιστούν στη συνέχιεια στο καφενείο, στη δουλειά, ή όπου αλλού. Και όταν πρέπει να δικαιλογήσουν ανορθόδοξες συμπεριφορές, τότε κοκκινίζουν, χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους, και τους παίρνουν φαλάγγι οι πασοκτσήδες (στη συγκεκριμένη περίπτωση). Είναι να ντρέπονται που νομίζουν ότι θα ντραπούμε εμείς!

Δίλημμα εκλογών

Πολύς λόγος γίνεται για την επικείμενη ομιλία του Κ. Καραμανλή στην κεντρική επιτροπή του κόμματός του. Φυσικά, δεν έλειψαν οι υπερβολές για το τι θα πρέπει να περιμένουμε από αυτήν. Σύμφωνα με το βήμα, θα θέσει δίλημμα εκλογών για να βάλει τούς διαφωνούντες στη γωνία. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι μπορεί με μια ομιλία να ανατρέψει το αρνητικό κλίμα σε βάρος τής κυβέρνησής του, τη στιγμή μάλιστα που η επικαιρότητα τονίζει την επιδείνωση της καθημερινότητας των πολιτών.

Σας παρουσιάζω λοιπόν από σήμερα σε αποκλειστικότητα το περιεχόμενο της αυριανής ομιλίας: Το κεντρικό σύνθημα θα είναι ένα: «Κλέψτε όσο προλαβαίνετε!». Γνωστός οπαδός των «Μωρά στη φωτιά», ο Πρωθυπουργός θα συνεχίσει:

Κλέψε τώρα για σένα
κλέψε για τον καθένα
κλέψε όσα πιο πολλά μπορείς.

Αυτό είναι, κύριοι, το παιχνίδι τής ζωής.

Οι ακίνητοι θεσμοί

Δεν αρκεί ένας-δύο κομπιναδόροι για να γίνουν τα σκάνδαλα. Το ότι γίνονται και δεν τα παίρνουμε χαμπάρι σχετίζεται με συνολική αποτυχία του συστήματος, από την δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ, μέχρι τον έλεγχο των τοπικών κοινωνιών για τα θέματα που τους αφορούν. Αντιγράφω από το σημερινό άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη:

Το μέγεθος της υπόθεσης Βατοπεδίου αναδεικνύει περισσότερα πράγματα από πιθανή πλάνη υπουργών και σκάνδαλο της κυβέρνησης. Αποδεικνύει μια συνολικότερη αποτυχία του συστήματος που οφείλουμε να ψάξουμε, αν δεν θέλουμε κάποια στιγμή να χάσουμε και την Ακρόπολη χωρίς να το μάθουμε…

Φορολόγηση των blog [1]

Στην καθιέρωση τεκμηρίων στη φορολογία προχωράει το υπουργείο οικονομικών. Σύμφωνα με το προσχέδιο, στη λίστα με τα τεκμήρια θα περιλαμβάνονται και τα blog, αλλά και οι λογαριασμοί στο facebook. Ως γνωστόν, οι χαμένες εργατοώρες συνεπάγονται μειωμένη αποδοτικότητα στη δουλειά, μειωμένο εισόδημα, και άρα λιγότερα έσοδα για το κράτος από τη φορολογία. Έχεις κύριε χρόνο για χάσιμο και τον σπαταλάς γράφοντας στο blog σου; Θα φορολογείσαι. Έχεις ακόμη περισσότερο χρόνο για χάσιμο και τον σπαταλάς στο facebook; Θα φορολογείσαι ακόμη παραπάνω.

Και μία δική μου πρόταση: Χρήση του facebook για ανακάλυψη κρυμένων περιουσιακών στοιχείων. Είσαι κύριε μεγαλοκαρχαρίας με πέντε εξοχικά, δέκα αυτοκίνητα και δύο κότερα και δεν τα δηλώνεις; Η εφορία θα ψάχνει στο facebook φωτογραφίες αυτών των περιουσιακών στοιχείων και θα τεκμηριώνει έτσι την ύπαρξή τους. Έτσι είναι κύριε. Αν δε σ'αρέσει, να πας αλλού.

[1] Ο λόγος που δε λέω «των blogs» στο άρθρο τού Παντελή Μπουκάλα.

Κάθε τέσσερα χρονάκια για μια Κυριακή πολίτες [1]

Φούντωσε και πάλι η συζήτηση για το πότε θα γίνουν εκλογές. Μια συζήτηση η οποία ξεκίνησε την επομένη των εκλογών. Τα ίδια βέβαια και με την προηγούμενη τριαμισοετία. Τελικά η πρόβλεψη αυτή του συντάγματος για πρόωρες εκλογές εάν συντρέχει σοβαρός εθνικός λόγος είναι για το καλό τής χώρας; Εδώ και τριάντα περίπου χρόνια ο μόνος εθνικός λόγος που συνέτρεχε ήταν η επανεκλογή του κυβερνώντος κόμματος. Και η συνεχής επίκληση του Κυπριακού δείχνει και πόσο σημαντικό θέμα το θεωρούν οι πολιτικοί μας. Όσο για την επίκληση της οικονομίας στις τελευταίες εκλογές, τα γεγονότα μιλούν μόνα τους. Αύξηση του ελείμματος, αύξηση του πληθωρισμού και όσα άλλα καλούδια τα συνοδεύουν. Θεωρώ ότι εκλογές πρέπει να γίνονται μόνο όταν η κυβέρνηση χάσει την εμπιστοσύνη τής βουλής. Όλα τα άλλα είναι ανοησίες. Ας τους αφήσουν ήσυχους να κάνουν τη δουλειά τους, αφού αυτούς ψηφίσαμε. Στην Αμερική π.χ., ακόμα και να πεθάνει ο πρόεδρος, τον διαδέχεται ο αντιπρόεδρος και οι εκλογές γίνονται (πραγματικά όμως) «στην ώρα τους».

[1] Στίχος τού Ορφέα Περίδη

Θέμα απόψυξης

Μάλιστα, το ακούσαμε και αυτό. «Τίθεται θέμα απόψυξης» υποστήριξε η υπουργός εξωτερικών στις Βρυξέλες, αλλά τελικά σύμφωνα με το www.in.gr «δεν συμφωνήθηκε το ξεπάγωμα». Μα είναι δυνατόν τα ντολμαδάκια να κρατάνε τόσα χρόνια; Αλλά από την άλλη, εκεί στην ξενιτιά, ελληνικό φαγητό να βρεις κι ας είναι και παλιοκαιρινό. Και εν πάσει περιπτώσει, για το μοσχάρι που έχω στην κατάψυξη, θα συγκαλέσω συμβούλιο και θα θέσω το θέμα επίσημα όταν είναι να το αποψύξω.

Η ομιλία του ΓΑΠ revisited

Χαλαρός και με αυτοκριτική διάθεση εμφανίστηκε στην ομιλία του στη ΔΕΘ ο ΓΑΠ. Μιλώντας συγκεκριμένα για το κόμμα του υποστήριξε: «Δεν πάμε καλά. Έχουμε πάρει τον κατήφορο. Δεν πάμε καλά.», «σήμερα, δυστυχώς, ... θεωρεί η Πολιτεία ότι κάποια λαδιά έχω κάνει.». Ενώ για το μεγάλο του πάθος (μετά τις αυτο-τρικλοποδιές), το ποδήλατο, αποκάλυψε «Το ποδήλατο το συνεχίζω. Οι διαδρομές είναι και ίδιες, αλλά και καινούργιες. Οι στόχοι ακόμα πιο φιλόδοξοι, το βάρος ίσως ακόμα μεγαλύτερο.» Μπα, δεν τον είχα για φαγανό τον πρόεδρο. Άλλος είναι ο πρωταθλητής στις κεφτεδομαχίες. Ή μήπως είναι πλέον δεύτερος; «Στο δεύτερο έχω απαντήσει. Να πω κι εγώ μια φορά το "έχω απαντήσει".». Και τότε η δίαιτα; «δυστυχώς, πήγε στράφι κατά ένα μεγάλο μέρος».

Αλλά εκεί που φαίνονται ανάγλυφα οι επιρροές τού προέδρου είναι στη διαπίστωση «Δεν είμαι εγώ που θα κρίνω μέχρι πού φτάνουν οι ευθύνες. Προφανώς, οι ευθύνες για όλα αυτά που βλέπουμε, είναι ευθύνες ολόκληρης της κυβέρνησης και βεβαίως του πρωθυπουργού.» Ήταν ο μάγος της καρπαζιάς Γιάννης Ζουγανέλης που πρώτος έδειξε το δρόμο ανακρίνοντας σε ένα σκοτεινό υπόγειο της ασφάλειας το Ρένο Χαραλαμπίδη στο «Η καρδιά τού κτήνους»: «Αλλά δε φταίτε εσείς. Εσείς φταίτε γιατί έχετε γράψει την πατρίδα στα κοκόρια σας.».

Πέρα από την πλάκα, ο κ. ΓΑΠ χρησιμοποίησε καθημερινό λεξιλόγιο, κάτι που ακούγεται (κακώς νομίζω) αδόκιμο στον επίσημο λόγο. Διαβάστε και την άποψη του πάντοτε απολαυστικού Παντελή Μπουκάλα.

Λόγια του αέρα

Στην τελετή παράδοσης του Υπουργείου Ναυτιλίας, ο πρώην υπουργός κ. Γιώργος Βουλγαράκης επεφύλασε και μερικές ανέξοδες αιχμές. Αναφέρει συγκεκριμένα «Θέλω να είστε σίγουροι ότι πολύ σύντομα θα γίνουν κατανοητοί οι πραγματικοί λόγοι που εκπονήθηκε το συμβόλαιο της πολιτικής μου εξόντωσης και σε τι αληθινά αποσκοπούν οι συντάκτες του, αλλά και οι εκτελεστές του». Γιατί δε μας λέει την απάντηση λοιπόν ο υπουργός, και αντ' αυτού μας παραπέμπει στο μέλλον; Ο ίδιος υπονοεί ότι γνωρίζει, αλλά επιλέγει να σιωπήσει. Γιατί;

Παλιά και δοκιμασμένη η τεχνική αυτή, να δημιουργείς εντυπώσεις με λόγια του αέρα. Και όλοι μένουν στο τέλος ευχαριστημένοι. Και ο πρώην υπουργός, ο οποίος «την είπε» στα μεγάλα συμφέροντα χωρίς να συγκρουστεί με κάποιο συγκεκριμένο από αυτά, και ο πρωθυπουργός που απέφυγε ένα επιπλέον μέτωπο. Για να μην αναφέρω και τους δημοσιογράφους, οι οποίοι βρήκαν πια ένα ακόμα θέμα προς ανάλυση μέχρι θανάτου: «ποιος παγίδευσε τον υπουργό ναυτιλίας;».

Όλον και αποσπασματικόν

Αφορμή για αυτό το post αποτέλεσε το σημερινό άρθρο του Νίκου Παπανδρέου στην Καθημερινή τής Κυριακής. Σε μια ημέρα όπου πιθανότατα ο αδερφός του πρόκειται να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον λόγω της ομιλίας του στη ΔΕΘ (ολόκληρη εδώ), εκείνος προτείνει τη χρήση ολόκληρων βιβλίων στη διδασκαλία της λογοτεχνίας στα σχολεία, αντί για τα σημερινά ανθολόγια. Ένα από τα επιχειρήματά του είναι ότι "η ανάγνωση ενός ολόκληρου βιβλίου δίνει στον μαθητή τεράστια χαρά". Σε αντίθεση, "όπως έχει σήμερα το σύστημά μας, [οι μαθητές] μαθαίνουν να μισούν το βιβλίο".

Στο τελευταίο θα συμφωνήσω, παραθέτοντας μια προσωπική εμπειρία. Ήταν η εξεταστική περίοδος της δευτέρας λυκείου και εξεταζόμασταν στα αρχαία. Αφού τελείωσα, βγήκα στο προαύλιο όπου συνάντησα έναν συμμαθητή μου που κρατούσε το βιβλίο των αρχαίων. Εγώ επειδή δεν ήθελα να αγχώνομαι διαβάζοντας την τελευταία στιγμή πριν το διαγώνισμα πράγματα από το βιβλίο, δεν έπαιρνα ποτέ το δικό μου στις εξετάσεις. Του ζήτησα λοιπόν να μου δώσει το δικό του για να ρίξω μια ματιά στην εισαγωγή. "Τώρα η εισαγωγή...", απάντησε εκείνος. Γρήγορα κατάλαβα πως το βιβλίο το κρατούσε όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί έσκιζε μία-μία με αφοσίωση και μίσος τις σελίδες του.

Διακρίνω πάντως και μια διάθεση τρικλοποδιάς στον αδερφό του όταν ο κ. Νίκος Παπανδρέου υποστηρίζει ότι από "τα ουσιαστικά στοιχεία που δίνει η ανάγνωση ενός ολόκληρου βιβλίου" είναι "η συγκέντρωση,... η παρακολούθηση της εξέλιξης μιας πλοκής" και άλλα. Μάλιστα, είναι τρικλοποδιά κύριε, τη στιγμή που ο αδερφός σου υπόσχεται αποκέντρωση με "ισχυρό, αλλά επιτελικό κεντρικό κράτος".

Ο αγώνας τού υπουργού

Την παραίτησή του από το υπουργείο ναυτιλίας υπέβαλε σήμερα ο κ. Βουλγαράκης. Εγώ θα σταθώ σε μερικά μόνο σημεία της επιστολής παραίτησης. Αναφέρει συγκεκριμένα ο πρώην υπουργός "Αγωνίστηκα για τις ιδέες της (Νέας Δημοκρατίας) στα αμφιθέατρα". Πράγματι, αγώνας εφάμιλλος των οπαδών μεγάλων ελληνικών ομάδων, από θέση μάλιστα οργανωτή. Το τύμπανο μόνο τού έλειπε.



Άλλη αναφορά είναι ότι "Το ΠΑΣΟΚ πρωτοστατεί σε αυτήν την ανήθικη και συκοφαντική τακτική, ενεργοποιώντας τις παλιές τακτικές". Υπάρχουν άραγε και καινούριες τακτικές; Ο σπουδαγμένος κ. Βουλγαράκης κάτι παραπάνω θα γνωρίζει. Και γιατί τόση απαξίωση για τις παλιές τακτικές; Γιατί τόση σπουδή ώστε συνέχεια να ανακαλύπτεται κάτι νέο, και το παλιό (που πολλές φορές είναι πράγματι καλό) να παραμερίζεται; Συνδέεται και αυτό με τη γενικευμένη τακτική της συνεχούς επίκλησης του νέου από τους πολιτικούς, για την οποία έγραψα πρόσφατα. Άραγε η μεγάλη προσπάθεια των Αυστραλών οινοπαραγωγών να τεκμηριώσουν την ηλικία του κρασιού τους δεν έχει και πολύ νόημα;

Η αρχή, ή το τέλος του κόσμου;

Το πρώτο αυτό post, μπορεί και να είναι το τελευταίο, καθώς το τέλος του κόσμου (ή κατ' άλλους η αρχή) καραδοκεί στα υπόγεια του CERN. Ο LHC είναι πράγματι ένα μεγάλο πείραμα, αλλά αυτός ο πληθωρισμός στην περιγραφή, όπως "το πείραμα του αιώνα", ή "η αναπαράσταση της αρχής τού κόσμου", είναι λίγο υπερβολικός. Πώς δηλαδή θα περιγραφεί το επόμενο αντίστοιχο πείραμα; Το ίδιο βέβαια συμβαίνει όταν το υπουργείο άμυνας προαναγγέλει την εκάστοτε "αγορά του αιώνα". Ή όταν πρέπει να βρεθεί σύνθημα για τις εκλογές που πρέπει απαραιτήτως να περιλαμβάνει τις λέξεις "νέο" και "αλλαγή". Και επόμενο είναι, μετά και το ευφάνταστο "νέα αλλαγή", τα περιθώρια επιλογών να στενέψουν.

Η επικοινωνία στην υπηρεσία και της επιστήμης. Άλλωστε τόσα λεφτά που δαπανήθηκαν, με διαδοχικές υπερβάσεις του αρχικού προϋπολογισμού και καθυστερήσεις στην έναρξη λειτουργίας, κάπως πρέπει να δικαιολογηθούν. Υποθέτω ότι δε θα ξανακούσουμε στα ΜΜΕ για τον LHC για αρκετά χρόνια, όσα απαιτούνται σε τέτοια πειράματα για να εξαχθούν κάποια ασφαλή συμπεράσματα. Και πάλι η δημοσιογραφική υπερβολή δηλαδή. Από εμένα, ένα μεγάλο μπράβο στους φοιτητές που θα ξημεροβραδιαστούν επάνω από τόνους δεδομένων.