Τελικά ο φερόμενος ως πρωθυπουργός
ανέλαβε «το μερίδιο των ευθυνών που αναλογεί στην κυβέρνησή του». Το ποιο είναι ακριβώς αυτό το μερίδιο, το έχει αποφασίσει ήδη ο κύριος «απάντησα ήδη», αλλά και η εξευτελιστική (όπως τη λέει ο Τζιμάκος) επιτροπή. Ωραία όλα αυτά, και γράφουν στην κάμερα, όπως και το χτύπημα του χεριού στο έδρανο, ή τα παρατεταμένα χειροκροτήματα. Οι βουλευτές επιτέλους ανακουφίστηκαν, και μπορούν να βγουν πλέον στα κανάλια, σχολιάζοντας τις δηλώσεις αυτές του επικεφαλής τους. Φυσικά ούτε λόγος για το ίδιο το σκάνδαλο, ούτε λόγος για το ότι ο φερόμενος ως Πρωθυπουργός μας θεώρησε, τουλάχιστον κατά τους τελευταίους 3-4 μήνες, ότι μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ (επαναλαμβάνω: μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ) είναι ασήμαντο θέμα.
Το ζητούμενο βέβαια δεν είναι οι αόριστες δηλώσεις, αλλά το πρακτέο. Άραγε ο φερόμενος ως Πρωθυπουργός μας έμαθε τίποτε από το λάθος του; Τι μπορεί να γίνει τώρα για να διορθωθεί το λάθος αυτό, και τι για να μην επαναληφθεί; Στην υπόθεση των ομολόγων, άλλαξε τον τρόπο που επιλέγονται οι διοικητές των ταμείων. Ίσως να μην ήταν ό,τι πιο αποτελεσματικό, αλλά ήταν μια πρωτοβουλία. Τώρα; Θα τολμήσει μια πιο τίμια σχέση με την εκκλησία, ή πιο διαφανή διαχείρηση της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου; Χωρίς μια τέτοια κίνηση, το χτύπημα του χεριού στο έδρανο απλά υπενθυμίζει ότι πολιτκή είναι η τέχνη του να αρλουμπολογείς με αυτοπεποίθηση και πειστικότητα.
