Καβαφικό

Διαβάζω στις σημερινές «Υποθέσεις» τού Παντελή Μπουκάλα πόσο ωραία έχει περιγράψει, ήδη από εκατό χρόνια πριν, ο Κ. Π. Καφάφης τις διαχρονικές νεοπλουτίστικες συμπεριφορές στην πολιτική. Αντιγράφω:

Ακούμε λοιπόν στο καβαφικό ποίημα το παράπονο ενός προύχοντα, που έχει βέβαια «κάμπους με σιτάρι, ζώα, καρποφόρα δένδρα» και «πατρικό, γεμάτο ρούχα κ’ έπιπλα πολύτιμα, κι ασημικό», έκανε όμως ένα μέγα λάθος ο «κουτός»: πήρε την άστοχη απόφαση «στο κόμμα να μπλεχθεί της Αννας», η οποία ηττήθηκε από τον «κυρ Γιάννη» Καντακουζηνό. Και πια, ο προύχοντάς μας φοβάται ότι θα χάσει όλη του την περιουσία, ποιος, αυτός «που το είχε σκοπό να πάει με του κυρ Γιάννη / το μέρος! Και θα το ’καμνε», αλλά τον τύλιξε «την τελευταία στιγμή» ένας δεσπότης, «με την ιερατική του επιβολή», κυρίως δε «με τες υποσχέσεις του, και τες βλακείες».

Η «κομματική προσαρμοστικότητα» του προύχοντα πάντως, ο ιδεολογικός του χαμαιλεοντισμός, προαναγγέλλει την «ευλυγισία» ενός άλλου τυχοδιώκτη, ο οποίος, στο καβαφικό ποίημα «Ας φρόντιζαν» του 1930, απαθανατίζεται σαν «κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος» και «μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά», και ο οποίος, «Για να υπηρετήσει την προσφιλή πατρίδα του» λοιπόν (πάντοτε η πατρίς, πάντοτε το χρέος), δεν έχει δυσκολία να κάνει τη συνείδησή του λάστιχο: «Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα, / κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει, / θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό. / Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει, / πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό». Δεν θα μπορούσαμε να βρούμε παραστατικότερη προσωπογραφία ενός αποφασισμένου «αναποφάσιστου», ενός οπορτουνιστή, ώστε με αυτήν σαν πρότυπο να ελέγξουμε τη δράση και τη συμπεριφορά των καιροσκόπων (λαϊκιστί λαμόγια ή λοβιτουρατζήδες και αγγλιστί golden boys) που μας τριγυρίζουν, μας κυβερνούν ή, ήμαρτον Κύριε, μας ποιμαίνουν.

Κόκκινος από ντροπή

Οι γνωστές αερολογίες ακούστηκαν σήμερα στη συνεδρίαση της κεντρικής επιτροπής τής ΝΔ. Με αόριστα αυτοκριτική διάθεση, ο Προκόπης Παυλόπουλος δήλωσε «Κανένας δεν είναι αλάνθαστος». Πιο χρήσιμο θα ήταν βέβαια να επισημάνει ποια συγκεκριμένα θεωρεί ότι ήταν τα λάθη και τι πρέπει να γίνει στο εξής ώστε να διορθωθούν και να μην επαναλληφθούν. Σε αντίστοιχο μήκος κύματος κινήθηκαν και οι υπόλοιποι.

Η δήλωση όμως που αδυνατώ να κατανοήσω έγινε από τον κ. Καλογερόπουλο (ανάθεμα και αν ήξερα ποιος είναι αυτός), ο οποίος μίλησε για «συμπεριφορές [των στελεχών] που έκαναν τον κόσμο να κοκκινίσει από ντροπή». Γιατί όμως ο κόσμος να κοκκινίσει από ντροπή; Ντράπηκε μαθές που ο όφις ο σκευωρός παγίδευσε τους ανυποψίαστους κυρίους Βουλγαράκη και Κεφαλογιάννη; Ντράπηκε που χάθηκε κρατική περιουσία χάρην της «δεξιάς τού Κυρίου»; Ή μήπως ντράπηκε που πρέπει να παραδεχτεί ότι δεν αντέχει να πληρώσει τους νέους φόρους, και έτσι έμαθαν όλοι για την προσωπική φτώχεια του, που μέχρι πρόσφατα κρυβόταν πίσω από μεγάλες αγορές με τις δεκάδες πιστωτικές κάρτες που διέθετε;

Οι κύριοι πολιτικοί το έχουν καβαλήσει προ πολλού το καλάμι. Νομίζουν ότι οι πολίτες είναι σαν τα προβατάκια που τρέχουν πάντα από πίσω τους και πρέπει να τους υπερασπιστούν στη συνέχιεια στο καφενείο, στη δουλειά, ή όπου αλλού. Και όταν πρέπει να δικαιλογήσουν ανορθόδοξες συμπεριφορές, τότε κοκκινίζουν, χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους, και τους παίρνουν φαλάγγι οι πασοκτσήδες (στη συγκεκριμένη περίπτωση). Είναι να ντρέπονται που νομίζουν ότι θα ντραπούμε εμείς!

Δίλημμα εκλογών

Πολύς λόγος γίνεται για την επικείμενη ομιλία του Κ. Καραμανλή στην κεντρική επιτροπή του κόμματός του. Φυσικά, δεν έλειψαν οι υπερβολές για το τι θα πρέπει να περιμένουμε από αυτήν. Σύμφωνα με το βήμα, θα θέσει δίλημμα εκλογών για να βάλει τούς διαφωνούντες στη γωνία. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι μπορεί με μια ομιλία να ανατρέψει το αρνητικό κλίμα σε βάρος τής κυβέρνησής του, τη στιγμή μάλιστα που η επικαιρότητα τονίζει την επιδείνωση της καθημερινότητας των πολιτών.

Σας παρουσιάζω λοιπόν από σήμερα σε αποκλειστικότητα το περιεχόμενο της αυριανής ομιλίας: Το κεντρικό σύνθημα θα είναι ένα: «Κλέψτε όσο προλαβαίνετε!». Γνωστός οπαδός των «Μωρά στη φωτιά», ο Πρωθυπουργός θα συνεχίσει:

Κλέψε τώρα για σένα
κλέψε για τον καθένα
κλέψε όσα πιο πολλά μπορείς.

Αυτό είναι, κύριοι, το παιχνίδι τής ζωής.

Οι ακίνητοι θεσμοί

Δεν αρκεί ένας-δύο κομπιναδόροι για να γίνουν τα σκάνδαλα. Το ότι γίνονται και δεν τα παίρνουμε χαμπάρι σχετίζεται με συνολική αποτυχία του συστήματος, από την δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ, μέχρι τον έλεγχο των τοπικών κοινωνιών για τα θέματα που τους αφορούν. Αντιγράφω από το σημερινό άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη:

Το μέγεθος της υπόθεσης Βατοπεδίου αναδεικνύει περισσότερα πράγματα από πιθανή πλάνη υπουργών και σκάνδαλο της κυβέρνησης. Αποδεικνύει μια συνολικότερη αποτυχία του συστήματος που οφείλουμε να ψάξουμε, αν δεν θέλουμε κάποια στιγμή να χάσουμε και την Ακρόπολη χωρίς να το μάθουμε…

Φορολόγηση των blog [1]

Στην καθιέρωση τεκμηρίων στη φορολογία προχωράει το υπουργείο οικονομικών. Σύμφωνα με το προσχέδιο, στη λίστα με τα τεκμήρια θα περιλαμβάνονται και τα blog, αλλά και οι λογαριασμοί στο facebook. Ως γνωστόν, οι χαμένες εργατοώρες συνεπάγονται μειωμένη αποδοτικότητα στη δουλειά, μειωμένο εισόδημα, και άρα λιγότερα έσοδα για το κράτος από τη φορολογία. Έχεις κύριε χρόνο για χάσιμο και τον σπαταλάς γράφοντας στο blog σου; Θα φορολογείσαι. Έχεις ακόμη περισσότερο χρόνο για χάσιμο και τον σπαταλάς στο facebook; Θα φορολογείσαι ακόμη παραπάνω.

Και μία δική μου πρόταση: Χρήση του facebook για ανακάλυψη κρυμένων περιουσιακών στοιχείων. Είσαι κύριε μεγαλοκαρχαρίας με πέντε εξοχικά, δέκα αυτοκίνητα και δύο κότερα και δεν τα δηλώνεις; Η εφορία θα ψάχνει στο facebook φωτογραφίες αυτών των περιουσιακών στοιχείων και θα τεκμηριώνει έτσι την ύπαρξή τους. Έτσι είναι κύριε. Αν δε σ'αρέσει, να πας αλλού.

[1] Ο λόγος που δε λέω «των blogs» στο άρθρο τού Παντελή Μπουκάλα.

Κάθε τέσσερα χρονάκια για μια Κυριακή πολίτες [1]

Φούντωσε και πάλι η συζήτηση για το πότε θα γίνουν εκλογές. Μια συζήτηση η οποία ξεκίνησε την επομένη των εκλογών. Τα ίδια βέβαια και με την προηγούμενη τριαμισοετία. Τελικά η πρόβλεψη αυτή του συντάγματος για πρόωρες εκλογές εάν συντρέχει σοβαρός εθνικός λόγος είναι για το καλό τής χώρας; Εδώ και τριάντα περίπου χρόνια ο μόνος εθνικός λόγος που συνέτρεχε ήταν η επανεκλογή του κυβερνώντος κόμματος. Και η συνεχής επίκληση του Κυπριακού δείχνει και πόσο σημαντικό θέμα το θεωρούν οι πολιτικοί μας. Όσο για την επίκληση της οικονομίας στις τελευταίες εκλογές, τα γεγονότα μιλούν μόνα τους. Αύξηση του ελείμματος, αύξηση του πληθωρισμού και όσα άλλα καλούδια τα συνοδεύουν. Θεωρώ ότι εκλογές πρέπει να γίνονται μόνο όταν η κυβέρνηση χάσει την εμπιστοσύνη τής βουλής. Όλα τα άλλα είναι ανοησίες. Ας τους αφήσουν ήσυχους να κάνουν τη δουλειά τους, αφού αυτούς ψηφίσαμε. Στην Αμερική π.χ., ακόμα και να πεθάνει ο πρόεδρος, τον διαδέχεται ο αντιπρόεδρος και οι εκλογές γίνονται (πραγματικά όμως) «στην ώρα τους».

[1] Στίχος τού Ορφέα Περίδη

Θέμα απόψυξης

Μάλιστα, το ακούσαμε και αυτό. «Τίθεται θέμα απόψυξης» υποστήριξε η υπουργός εξωτερικών στις Βρυξέλες, αλλά τελικά σύμφωνα με το www.in.gr «δεν συμφωνήθηκε το ξεπάγωμα». Μα είναι δυνατόν τα ντολμαδάκια να κρατάνε τόσα χρόνια; Αλλά από την άλλη, εκεί στην ξενιτιά, ελληνικό φαγητό να βρεις κι ας είναι και παλιοκαιρινό. Και εν πάσει περιπτώσει, για το μοσχάρι που έχω στην κατάψυξη, θα συγκαλέσω συμβούλιο και θα θέσω το θέμα επίσημα όταν είναι να το αποψύξω.

Η ομιλία του ΓΑΠ revisited

Χαλαρός και με αυτοκριτική διάθεση εμφανίστηκε στην ομιλία του στη ΔΕΘ ο ΓΑΠ. Μιλώντας συγκεκριμένα για το κόμμα του υποστήριξε: «Δεν πάμε καλά. Έχουμε πάρει τον κατήφορο. Δεν πάμε καλά.», «σήμερα, δυστυχώς, ... θεωρεί η Πολιτεία ότι κάποια λαδιά έχω κάνει.». Ενώ για το μεγάλο του πάθος (μετά τις αυτο-τρικλοποδιές), το ποδήλατο, αποκάλυψε «Το ποδήλατο το συνεχίζω. Οι διαδρομές είναι και ίδιες, αλλά και καινούργιες. Οι στόχοι ακόμα πιο φιλόδοξοι, το βάρος ίσως ακόμα μεγαλύτερο.» Μπα, δεν τον είχα για φαγανό τον πρόεδρο. Άλλος είναι ο πρωταθλητής στις κεφτεδομαχίες. Ή μήπως είναι πλέον δεύτερος; «Στο δεύτερο έχω απαντήσει. Να πω κι εγώ μια φορά το "έχω απαντήσει".». Και τότε η δίαιτα; «δυστυχώς, πήγε στράφι κατά ένα μεγάλο μέρος».

Αλλά εκεί που φαίνονται ανάγλυφα οι επιρροές τού προέδρου είναι στη διαπίστωση «Δεν είμαι εγώ που θα κρίνω μέχρι πού φτάνουν οι ευθύνες. Προφανώς, οι ευθύνες για όλα αυτά που βλέπουμε, είναι ευθύνες ολόκληρης της κυβέρνησης και βεβαίως του πρωθυπουργού.» Ήταν ο μάγος της καρπαζιάς Γιάννης Ζουγανέλης που πρώτος έδειξε το δρόμο ανακρίνοντας σε ένα σκοτεινό υπόγειο της ασφάλειας το Ρένο Χαραλαμπίδη στο «Η καρδιά τού κτήνους»: «Αλλά δε φταίτε εσείς. Εσείς φταίτε γιατί έχετε γράψει την πατρίδα στα κοκόρια σας.».

Πέρα από την πλάκα, ο κ. ΓΑΠ χρησιμοποίησε καθημερινό λεξιλόγιο, κάτι που ακούγεται (κακώς νομίζω) αδόκιμο στον επίσημο λόγο. Διαβάστε και την άποψη του πάντοτε απολαυστικού Παντελή Μπουκάλα.

Λόγια του αέρα

Στην τελετή παράδοσης του Υπουργείου Ναυτιλίας, ο πρώην υπουργός κ. Γιώργος Βουλγαράκης επεφύλασε και μερικές ανέξοδες αιχμές. Αναφέρει συγκεκριμένα «Θέλω να είστε σίγουροι ότι πολύ σύντομα θα γίνουν κατανοητοί οι πραγματικοί λόγοι που εκπονήθηκε το συμβόλαιο της πολιτικής μου εξόντωσης και σε τι αληθινά αποσκοπούν οι συντάκτες του, αλλά και οι εκτελεστές του». Γιατί δε μας λέει την απάντηση λοιπόν ο υπουργός, και αντ' αυτού μας παραπέμπει στο μέλλον; Ο ίδιος υπονοεί ότι γνωρίζει, αλλά επιλέγει να σιωπήσει. Γιατί;

Παλιά και δοκιμασμένη η τεχνική αυτή, να δημιουργείς εντυπώσεις με λόγια του αέρα. Και όλοι μένουν στο τέλος ευχαριστημένοι. Και ο πρώην υπουργός, ο οποίος «την είπε» στα μεγάλα συμφέροντα χωρίς να συγκρουστεί με κάποιο συγκεκριμένο από αυτά, και ο πρωθυπουργός που απέφυγε ένα επιπλέον μέτωπο. Για να μην αναφέρω και τους δημοσιογράφους, οι οποίοι βρήκαν πια ένα ακόμα θέμα προς ανάλυση μέχρι θανάτου: «ποιος παγίδευσε τον υπουργό ναυτιλίας;».

Όλον και αποσπασματικόν

Αφορμή για αυτό το post αποτέλεσε το σημερινό άρθρο του Νίκου Παπανδρέου στην Καθημερινή τής Κυριακής. Σε μια ημέρα όπου πιθανότατα ο αδερφός του πρόκειται να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον λόγω της ομιλίας του στη ΔΕΘ (ολόκληρη εδώ), εκείνος προτείνει τη χρήση ολόκληρων βιβλίων στη διδασκαλία της λογοτεχνίας στα σχολεία, αντί για τα σημερινά ανθολόγια. Ένα από τα επιχειρήματά του είναι ότι "η ανάγνωση ενός ολόκληρου βιβλίου δίνει στον μαθητή τεράστια χαρά". Σε αντίθεση, "όπως έχει σήμερα το σύστημά μας, [οι μαθητές] μαθαίνουν να μισούν το βιβλίο".

Στο τελευταίο θα συμφωνήσω, παραθέτοντας μια προσωπική εμπειρία. Ήταν η εξεταστική περίοδος της δευτέρας λυκείου και εξεταζόμασταν στα αρχαία. Αφού τελείωσα, βγήκα στο προαύλιο όπου συνάντησα έναν συμμαθητή μου που κρατούσε το βιβλίο των αρχαίων. Εγώ επειδή δεν ήθελα να αγχώνομαι διαβάζοντας την τελευταία στιγμή πριν το διαγώνισμα πράγματα από το βιβλίο, δεν έπαιρνα ποτέ το δικό μου στις εξετάσεις. Του ζήτησα λοιπόν να μου δώσει το δικό του για να ρίξω μια ματιά στην εισαγωγή. "Τώρα η εισαγωγή...", απάντησε εκείνος. Γρήγορα κατάλαβα πως το βιβλίο το κρατούσε όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί έσκιζε μία-μία με αφοσίωση και μίσος τις σελίδες του.

Διακρίνω πάντως και μια διάθεση τρικλοποδιάς στον αδερφό του όταν ο κ. Νίκος Παπανδρέου υποστηρίζει ότι από "τα ουσιαστικά στοιχεία που δίνει η ανάγνωση ενός ολόκληρου βιβλίου" είναι "η συγκέντρωση,... η παρακολούθηση της εξέλιξης μιας πλοκής" και άλλα. Μάλιστα, είναι τρικλοποδιά κύριε, τη στιγμή που ο αδερφός σου υπόσχεται αποκέντρωση με "ισχυρό, αλλά επιτελικό κεντρικό κράτος".

Ο αγώνας τού υπουργού

Την παραίτησή του από το υπουργείο ναυτιλίας υπέβαλε σήμερα ο κ. Βουλγαράκης. Εγώ θα σταθώ σε μερικά μόνο σημεία της επιστολής παραίτησης. Αναφέρει συγκεκριμένα ο πρώην υπουργός "Αγωνίστηκα για τις ιδέες της (Νέας Δημοκρατίας) στα αμφιθέατρα". Πράγματι, αγώνας εφάμιλλος των οπαδών μεγάλων ελληνικών ομάδων, από θέση μάλιστα οργανωτή. Το τύμπανο μόνο τού έλειπε.



Άλλη αναφορά είναι ότι "Το ΠΑΣΟΚ πρωτοστατεί σε αυτήν την ανήθικη και συκοφαντική τακτική, ενεργοποιώντας τις παλιές τακτικές". Υπάρχουν άραγε και καινούριες τακτικές; Ο σπουδαγμένος κ. Βουλγαράκης κάτι παραπάνω θα γνωρίζει. Και γιατί τόση απαξίωση για τις παλιές τακτικές; Γιατί τόση σπουδή ώστε συνέχεια να ανακαλύπτεται κάτι νέο, και το παλιό (που πολλές φορές είναι πράγματι καλό) να παραμερίζεται; Συνδέεται και αυτό με τη γενικευμένη τακτική της συνεχούς επίκλησης του νέου από τους πολιτικούς, για την οποία έγραψα πρόσφατα. Άραγε η μεγάλη προσπάθεια των Αυστραλών οινοπαραγωγών να τεκμηριώσουν την ηλικία του κρασιού τους δεν έχει και πολύ νόημα;

Η αρχή, ή το τέλος του κόσμου;

Το πρώτο αυτό post, μπορεί και να είναι το τελευταίο, καθώς το τέλος του κόσμου (ή κατ' άλλους η αρχή) καραδοκεί στα υπόγεια του CERN. Ο LHC είναι πράγματι ένα μεγάλο πείραμα, αλλά αυτός ο πληθωρισμός στην περιγραφή, όπως "το πείραμα του αιώνα", ή "η αναπαράσταση της αρχής τού κόσμου", είναι λίγο υπερβολικός. Πώς δηλαδή θα περιγραφεί το επόμενο αντίστοιχο πείραμα; Το ίδιο βέβαια συμβαίνει όταν το υπουργείο άμυνας προαναγγέλει την εκάστοτε "αγορά του αιώνα". Ή όταν πρέπει να βρεθεί σύνθημα για τις εκλογές που πρέπει απαραιτήτως να περιλαμβάνει τις λέξεις "νέο" και "αλλαγή". Και επόμενο είναι, μετά και το ευφάνταστο "νέα αλλαγή", τα περιθώρια επιλογών να στενέψουν.

Η επικοινωνία στην υπηρεσία και της επιστήμης. Άλλωστε τόσα λεφτά που δαπανήθηκαν, με διαδοχικές υπερβάσεις του αρχικού προϋπολογισμού και καθυστερήσεις στην έναρξη λειτουργίας, κάπως πρέπει να δικαιολογηθούν. Υποθέτω ότι δε θα ξανακούσουμε στα ΜΜΕ για τον LHC για αρκετά χρόνια, όσα απαιτούνται σε τέτοια πειράματα για να εξαχθούν κάποια ασφαλή συμπεράσματα. Και πάλι η δημοσιογραφική υπερβολή δηλαδή. Από εμένα, ένα μεγάλο μπράβο στους φοιτητές που θα ξημεροβραδιαστούν επάνω από τόνους δεδομένων.