Διάσημος μέσω αντιπροσώπων

Χάζευα πριν μερικές ημέρες το site της εκπομπής του Σκάι «Μεγάλοι Έλληνες». Δε μου έκανε τόση εντύπωση η απουσία των εθνικών σταρ Ρουβά-Παπαρίζου, όση η παρουσία του Δημήτρη Νανόπουλου. Ως επαγγελματίας, πλέον, φυσικός, έχω να πω ότι δε γνωρίζω κανέναν συνάδελφο που να θεωρεί το Νανόπουλο ως τον καλύτερο σύγχρονο Έλληνα φυσικό. Στην κορυφή της σχετικής λίστας βρίσκονται οι Ιωάννης Ηλιόπουλος και Σάββας Δημόπουλος [1], οι οποίοι έχουν αποσπάσει και τα κορυφαία βραβεία του τομέα τους (μετά το Νόμπελ).

Ο Νανόπουλος εκμεταλλεύεται έναν τρόπο στατιστικής επεξεργασίας των αναφορών που λαμβάνουν οι επιστημονικές εργασίες, που τον κατατάσει ως τέταρτο φυσικό όλων των εποχών. Η αλήθεια είναι ότι τέτοιοι δείκτες παίζουν μεν ρόλο στην εξέλιξη των περισσότερων (μετρίου ή και υψηλού επιπέδου) φυσικών, είναι όμως εντελώς άχρηστοι στην αξιολόγηση των κορυφαίου επιπέδου επιστημόνων. Σε όλα τα μεγάλα βραβεία, όπως και στο Νόμπελ, το μόνο που λαμβάνεται υπόψη είναι η άποψη των συναδέλφων σου. Και ένα άρθρο με μερικές χιλιάδες αναφορές είναι πάντα σημαντικότερο από 100 άρθρα με 20-30 αναφορές το καθένα. Ο Νανόπουλος είναι μάλλον ένας αρκετά αξιόλογος επιστήμονας, αλλά όταν ο ίδιος γελοιοποιεί τον εαυτό του δημόσια (εδώ και, κυρίως, εδώ), νομίζω ότι δε δικαιούται και πολύ σεβασμό από εμένα.

Ο Νανόπουλος είναι το παράδειγμα δημόσιου προσώπου που εγώ ονομάζω «διάσημος μέσω αντιπροσώπων». Πώς θα πειστεί ο απλός κόσμος ότι ο Νανόπουλος είναι σπουδαίος επιστήμονας; Μα φυσικά, αν του το πει ο Δημοσιογράφος. Λίγοι έχουν τη δυνανότητα να διαβάσουν τις εργασίες του, ή να γνωρίζουν τα δεδομένα σχετικά με το πώς δίνονται τα επιστημονικά βραβεία κλπ. Και φυσικά, ο Δημοσιογράφος δεν ενδιαφέρεται να ενημερωθεί, προκειμένου να ενημερώσει το κοινό, γιατί αυτό απαιτεί παραπάνω δουλειά.

Πόσοι και πόσοι αστέρες της δομόσιας ζωής δεν είναι σαν και το Νανόπουλο! Άραγε πόσοι από εμάς που ψηφίζουμε γνωρίζουμε το πραγματικό έργο και το πραγματικό βιογραφικό των βουλευτών της περιφέρειάς μας; Ξέρουμε όμως άριστα τις σοφιστικές τους ικανότητες, καθώς και το πόσο μπορεί να φωνάξει ο καθένας. Πόσοι γνωρίζουμε τις αρμοδιότητες του Δήμου ή της Νομαρχίας, ώστε να κρίνουμε αν γίνεται σωστή δουλειά; Γιαυτό και πιστεύω ότι η καμπάνια του 4Δ μπορεί να αποβεί ευεργετική για το δημόσιο διάλογο, γιατί αν είναι να περιμένουμε από το Δημοσιογράφο, ζήτω που μας έφαγε η μαρμάγκα.


[1] Δείτε εδώ και εδώ μια λίστα με τις σημαντικότερες εργασίες του Ηλιόπουλου και Δημόπουλου, αντίστοιχα, με μερικές χιλιάδες αναφορές η καθεμία.

Προς ξενοφοβικούς και συνδικαλιστές

Η εκπομπή των φακέλων της περασμένης εβδομάδας (την οποία είδα φυσικά με την καθιερωμένη καθυστέρηση) ήταν αφιερωμένη σε όσους θεωρούν ότι οι ξένοι στη χώρα μας είναι επικίνδυνοι. Στην πραγματικότητα, πολλοί έρχονται για να μας διδάξουν. Ας είχαν το μισό θάρρος της Κούνεβα οι συνδικαλίσκοι μας. Ή και λιγότερο. Αντ'αυτού, πλήθος έχουμε «μαχητικών», εκ του ασφαλούς, συνδικαλιστών του δημοσίου. Να τους δείξει λίγο η κάμερα, να φωνάξουν στα παράθυρα, και να μεταπηδήσουν στη συνέχεια στην κυρίως σκηνή, εκεί όπου έχει τα πολλά τα φράγκα.

Περί εκλογών (πάλι)

Αυτά είναι απαράδεκτα! Είναι προφανές ότι ο καταλληλότερος δεν πήρε μυρωδιά για τις φωτιές στην Αττική. Το πολύ-πολύ να νόμιζε ότι κάηκε το φαΐ, ή ότι η στάχτη από το τασάκι έπεσε στο πάτωμα. Μιλάει για τις επόμενες φωτιές, αυτές στην Πελοπόνησο, στις οποίες αναγκάστηκε να βάλει μπουφάν καλοκαιριάτικα και να εξαγγείλει τα τριχίλιαρα. Γιαυτό, παιδιά, λίγη σοβαρότητα από 'δω και πέρα.

Στο επόμενο μεγάλο θέμα, έκανα μια έρευνα στα μέλη της οικογένειάς μου. Το ερώτημα απλό: «Προτιμάτε να μπορώ να ψηφίζω εδώ (Αμερική), ή να μην μπορώ, ώστε να έρχομαι Ελλάδα;». Και φυσικά κέρδισε το 2. Βεβαίως, το να έρθω για να ψηφίσω προϋποθέτει ότι ξέρω πότε θα γίνουν εκλογές, ώστε να κλείσω εισητήριο με το αεροπλάνο. Η προκήρυξη των προηγούμενων με βρήκε στην Ελλάδα, και είχα ήδη αγοράσει εισητήριο επιστροφής καναδυό βδομάδες πριν την Κυριακή των εκλογών. Έχω γράψει και παλιότερα για την ανοησία των πρόωρων, που καταλήγουν να φέρνουν πρώτο θέμα της επικαιρότητας τις ανούσιες δημοσκοπήσεις. Αν ενδιαφέρεστε, κύριοι των καναλιών, τόσο πολύ για την άποψη του κόσμου, φέρτε καμιά φορά κανέναν σοβαρό άνθρωπο να μιλήσει, και μην του επιβάλλετε τις απαντήσεις πριν καν θέσετε τις ερωτήσεις. Είναι κι αυτό όμως στο παιχνίδι του δούναι και λαβείν: Αυτοί θα έχουν το ταμείο αύριο, άρα αυτούς να γλείψω.

Αλλά πες ότι ψηφίζουμε εμείς του εξωτερικού. Πώς θα καταμετρηθούν τα ψηφοδέλτια; Θα γίνει η καταμέτρηση εδώ, με ξένους πιθανότατα υπαλλήλους, ή θα σταλούν στην Ελλάδα με το αεροπλάνο; Στην πρώτη περίπτωση, πώς θα εξασφαλιστεί η αξιοπιστία της καταμέτρησης και της μετάδοσης των αποτελεσμάτων; Στη δεύτερη περίπτωση, για τα μέρη όπου δεν πετάει η Ολυμπιακή (π.χ. στο San Francisco που με ενδιαφέρει) θα χρησιμοποιηθούν τυχαίες εταιρίες; Μου φαίνεται ότι θα επαναληφθεί το ίδιο σκηνικό με το επίδομα θέρμανσης, το φόρο στα καύσιμα κλπ, όπου το μέτρο εξαγγείλεται πριν κατανοήσουν τα βασικά προβλήματα που τρόπου εφαρμογής, που είναι συνήθως και η ουσία του θέματος.

Το άδικο και το κατακριτέο

Αφορμή για το σημερινό post ήταν η συνομιλία μου πριν μερικές ημέρες με έναν φίλο μου σε ένα από τα εστιατόρια του Πανεπιστημίου. Ο φίλος μου έχει ανακαλύψει ένα κενό τού συστήματος και τρώει καθημερινά χωρίς να πληρώνει. Η ιδέα είναι ότι αν δεν έχουν μείνει λεφτά στην ειδική κάρτα που χρησιμοποιούμε, ο υπάλληλος συνήθως δεν το προσέχει όταν την περνάει από το μηχάνημα. Για κάμποση ώρα προσπαθούσε να με πείσει ότι αυτό που κάνει είναι μεν άδικο, αλλά δεν είναι κατακριτέο. Οι δικαιολογίες πολλές: «Αν αγόραζες κάτι από το Amazon και δε σε χρέωναν, θα έπαιρνες τηλέφωνο να τους το πεις;». Του εξήγησα ότι άλλο είναι να τύχει ένα λάθος μια φορά, και άλλο να ψάξεις, να βρεις το κενό και να το εφαρμόζεις συστηματικά. Μετά πέρασε στο κλασικό «Καλά, από εμένα θα πέσουν έξω;», ενώ προσπάθησε ανεπιτυχώς να βρει και μια ανάλογη δική μου συμπεριφορά. Εγώ, δόξα τω Θεώ, μπορώ να πληρώνω το φαγητό μου. Επειδή μάλιστα μιλάμε για φαγητό απίστευτα καλό με τα αμερικανικά δεδομένα και σε χαμηλή τιμή, στενοχωριέμαι που το σύστημα δεν προβλέπει να αφήσεις φιλοδώρημα.

Η έννοια του «κατακριτέου», στην οποία αναφέρθηκε ο φίλος μου, είναι βέβαια εξαιρετικά ελαστική. Άλλοι θεωρούν ότι το νόμιμο είναι και ηθικό, και άλλοι, όπως οι κουκουλοφόροι και οι τρομοκράτες, ότι το ηθικό είναι παράνομο. Όταν κανείς εθιστεί στην κλεψιά, μετά πάει για άλλα, πιο μεγάλα. Και για μένα είναι ο ύστατος ξεπεσμός να κλέβεις για να αγοράσεις το τελευταίο μοντέλο κινητού.

Η αμερικανική κοινωνία έχει πολλά αρνητικά, είναι αλήθεια όμως ότι γενικευμένη ανομία δεν υπάρχει. Η σπιτονοικοκυρά μου μου νοικιάζει ένα δωμάτιο στο σπίτι της και δηλώνει το ενοίκιο που της πληρώνω ως εισόδημα στην εφορία! Από ό,τι ξέρω, οι πιο πολλοί εδώ δε δηλώνουν ανάλογα εισοδήματα, αλλά ότι υπάρχουν άνθρωποι σαν τη σπιτονοικοκυρά μου είναι, νομίζω, μοναδικό. Πρόσφατα, ένα χρέος $128,000 στέρησε την υπουργική θέση από έναν ικανό πολιτικό. Τι κι αν ο ίδιος πλήρωσε το χρέος, η ρετσινιά έμεινε. Στην Ελλάδα, ένα αυθαίρετο δεν είναι ικανό να θέσει υπουργό εκτός κυβέρνησης. Πρόσφατα μάλιστα μάθαμε και το ποσό που χρειάζεται να κλέψει κάποιος υπουργός (μερικά εκατομμύρια) για να αναγκαστεί σε παραίτηση. Και αυτά σε μια χώρα πολύ μικρότερη σε πληθυσμό αλλά και σε οικονομικά μεγέθη.

Νομίζω ότι ο σημαντικότερος λόγος της γενικευμένης ανομίας στην Ελλάδα, πέρα από το κακό παράδειγμα, είναι ότι δεν υπάρχει η βεβαιότητα ότι ο νόμος θα εφαρμοστεί. Τι κι αν αυξήθηκαν τα πρόστιμα της τροχαίας; Σβήνονται ακόμα με την ίδια ευκολία. Οι βολευτές μάλιστα του νομού μου έχουν καταντήσει να κάνουν αυτή τη δουλειά, να σβήνουν πρόστιμα της τροχαίας. Η αυστηρότητα του νόμου συνήθως σημαίνει ότι λίγοι αδύναμοι, ή ακόμα και αθώοι, θα πληρώσουν ακριβά. Οι υπόλοιποι θα θεωρητικολογούν περί του άδικου και του κατακριτέου.

Όχι άλλο βωβοί

Ψηφίστε κι εσείς στο poll που διοργανώνει το ταπεινό μου ιστολόγιο για την τύχη που θα πρέπει να έχει ο Μπάμπης ο Βωβός. Επιτέλους, η άποψή μας θα πρέπει να ακουστεί.