Όλον και αποσπασματικόν

Αφορμή για αυτό το post αποτέλεσε το σημερινό άρθρο του Νίκου Παπανδρέου στην Καθημερινή τής Κυριακής. Σε μια ημέρα όπου πιθανότατα ο αδερφός του πρόκειται να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον λόγω της ομιλίας του στη ΔΕΘ (ολόκληρη εδώ), εκείνος προτείνει τη χρήση ολόκληρων βιβλίων στη διδασκαλία της λογοτεχνίας στα σχολεία, αντί για τα σημερινά ανθολόγια. Ένα από τα επιχειρήματά του είναι ότι "η ανάγνωση ενός ολόκληρου βιβλίου δίνει στον μαθητή τεράστια χαρά". Σε αντίθεση, "όπως έχει σήμερα το σύστημά μας, [οι μαθητές] μαθαίνουν να μισούν το βιβλίο".

Στο τελευταίο θα συμφωνήσω, παραθέτοντας μια προσωπική εμπειρία. Ήταν η εξεταστική περίοδος της δευτέρας λυκείου και εξεταζόμασταν στα αρχαία. Αφού τελείωσα, βγήκα στο προαύλιο όπου συνάντησα έναν συμμαθητή μου που κρατούσε το βιβλίο των αρχαίων. Εγώ επειδή δεν ήθελα να αγχώνομαι διαβάζοντας την τελευταία στιγμή πριν το διαγώνισμα πράγματα από το βιβλίο, δεν έπαιρνα ποτέ το δικό μου στις εξετάσεις. Του ζήτησα λοιπόν να μου δώσει το δικό του για να ρίξω μια ματιά στην εισαγωγή. "Τώρα η εισαγωγή...", απάντησε εκείνος. Γρήγορα κατάλαβα πως το βιβλίο το κρατούσε όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί έσκιζε μία-μία με αφοσίωση και μίσος τις σελίδες του.

Διακρίνω πάντως και μια διάθεση τρικλοποδιάς στον αδερφό του όταν ο κ. Νίκος Παπανδρέου υποστηρίζει ότι από "τα ουσιαστικά στοιχεία που δίνει η ανάγνωση ενός ολόκληρου βιβλίου" είναι "η συγκέντρωση,... η παρακολούθηση της εξέλιξης μιας πλοκής" και άλλα. Μάλιστα, είναι τρικλοποδιά κύριε, τη στιγμή που ο αδερφός σου υπόσχεται αποκέντρωση με "ισχυρό, αλλά επιτελικό κεντρικό κράτος".