Μαθήματα Γεωγραφίας

Το ομολογώ. Στο σχολείο στα μαθήματα που ήθελαν παπαγαλία τα πήγαινα χάλια, τελικά όμως έπαιρνα καλούς βαθμούς, μάλλον επειδή οι καθηγητές με αγαπούσαν. Από τη γεωγραφία, για παράδειγμα, θυμάμαι ελάχιστα σημαδιακά, κυρίως όσα είχαν αστεία ονόματα. Όπως ότι πρωτεύουσα της Μπουργκίνα Φάσο είναι η Ουαγκαντούγκου. Ή ότι πρωτεύουσα της Βενεζουέλας είναι το Καράκας (μας είχε πρήξει με αυτό ένας συνάδελφος της μητέρας μου με παρόμοιο όνομα). Ως πίστός όμως τηλεθεατής των μεγάλων ποδοσφαιρικών αναμετρήσεων, περηφανεύομαι ότι γνωρίζω όλες τις σημαίες των ποδοσφαιρικά ανεπτυγμένων κρατών.

Πιστεύω ότι ένα μεγάλο μέρος των συμπολιτών μου είναι σαν και μένα. Ωστόσο, οι πανέξυπνοι και παντογνώστες τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι θεωρούν ότι όλοι μας γνωρίζουμε κατά πού ακριβώς πέφτει η Βιστωνίδα, η Ραιδεστός, τα Μουδανιά, και τόσες άλλες περιοχές της επικαιρότητας. Στα κανάλια, αντίθετα, που απευθύνονται στους ανόητους Αμερικάνους πάντα υπάρχει και ο αντίστοιχος χάρτης. Αναφέρονται π.χ. στην Ελλάδα; Δείχνουν πρώτα ένα μεγάλο χάρτη της υφηλίου όπου η Ελλάδα είναι μια κουκίδα, και μετά ζουμάρουν. Αλλά αυτά είναι ασφαλώς αμερικανιές.

Η έρευνα για την έρευνα

Η VPRC εργάστηκε τους τελευταίους μήνες για κάτι που αποκαλεί «έρευνα για την πολιτική κουλτούρα των blogs». Ως νέος μπλόγκερ δεν ήξερα ότι γινόταν αυτή η δουλειά από το καλοκαίρι, και το έμαθα μέσω του πρόσφατου post στο nylon.gr. Το αυτονόητο, που από ό,τι καταλαβαίνω δεν τήρησαν, είναι ότι εφόσον τους ενδιαφέρει η πολιτική, θα έπρεπε να μελετήσουν μόνο τα πολιτικά blogs, ή τελοσπάντων όσα δηλώνουν ότι ασχολούνται και με πολιτικά θέματα.

Υπάρχουν πολλά που μπορεί να πει κανείς για τέτοιου είδους τσαπατσουλιές που αυτοαποκαλούνται «έρευνες», εγώ όμως θα παραθέσω μια προσωπική εμπειρία. Ήμουν φοιτητής και μια μέρα μου χτύπησε την πόρτα ένας κύριος με χαρτιά στο χέρι. «Καλημέρα σας, ήρθα για μια έρευνα σχετικά με την τηλεόραση». Οι μόνες ερωτήσεις που μου έκανε ήταν τι μάρκα τηλεόραση έχω (χρειάστηκε να πάω πίσω στο δωμάτιο να δω, γιατί δεν το είχα προσέξει ποτέ), πόσες ώρες τη βδομάδα βλέπω τηλεόραση (επίσης δύσκολο, γιατί δεν έχει Champion's League κάθε βδομάδα, και πρέπει να κάνεις διαιρέσεις και ιστορίες), και αν η τηλεόρασή μου ήταν παλιάς ή νέας τεχνολογίας (αυτό το ήξερα, κυρία, κυρία, είναι παλιάς!). Στη συνέχεια με ρώτησε και την ηλικία μου και τα υπόλοιπα τυπικά, απασχόληση, οικογενειακό εισόδημα στο περίπου, και με άφησε με το αποστομωτικό «Έχω και μερικές σελίδες ακόμα με ερωτήσεις, αλλά τι να σε ζαλίζω τώρα, θα τα συμπληρώσω μόνος μου!».

American Breakfast

Σήμερα για πρωινό έχει φρέσκο κουλούρι Θεσσαλονίκης και σταφιδόψωμο, κατευθείαν από το φούρνο τού Safeway. Προσέξτε και την ετικέτα στο λαβάς τυρί. Όπως φαντάζεστε, οι Αμερικάνοι δεν τα πάνε καλά με τα Γαλλικά. Αν προσπαθήσεις, για παράδειγμα, να τους δώσεις να καταλάβουν ένα Γαλλικό τοπωνύμιο χρησιμοποιώντας τη Γαλλική προφορά, έστω και στο περίπου, δεν έχεις καμία τύχη. Έχω διάφορες ιστορίες επάνω σε αυτό το θέμα, αλλά δεν είναι εύκολο να τις εξιστορήσω γραπτώς. Το μαχαίρι στη φωτογραφία είναι, φυσικά, από την Ελλάδα. Όσο κι αν έψαξα, δε βρήκα πουθενά μαχαίρι με λεπτή λάμα, για να κόβεις φρούτα και λαχανικά. Η καφετιέρα είναι γερμανική, και ο καφές mocha java από το "European style market" milk pail. Αυθεντικό american breakfast, με άλλα λόγια.

Γράψαμε όλοι, σχεδόν, οι μπλόγκερς για τον Ομπάμα πρόσφατα, θαυμάσαμε τους Αμερικανούς, συμμεριστήκαμε τις αγωνίες και τα οράματά τους. Αυτό όμως στο οποίο έχουν μείνει αιώνες πίσω είναι το φαγητό. Αρκεί να παρατηρήσει κανείς με τι μανία τρέχουν άνθρωποι χωρίς οικονομικά προβλήματα σε δωρεάν μεσημεριανά με πίτσες της κακιάς ώρας, ή σάντουιτς από το Subway με δέκα φέτες ζαμπόν, μισή φέτα τυρί και ένα φύλλο μαρούλι. Για να μην αναφέρω και τα burgers που βγαίνουν έτοιμα ζυμωμένα από το εργοστάσιο, ή τα chicken nuggets σε σχήματα που μόνο από κοτόπουλο δεν μπορούν να προέρχονται. Και το πιο ακατανόητο είναι ότι ακόμα και άνθρωποι της επιστήμης, από τη φύση τους περίεργοι για τα πάντα, δεν αναρρωτιούνται τι θα γίνει αν αντικαταστήσουν την απαράδεκτη ετοιματζήδικη barbecue sauce με απλό λεμόνι, ή αν βάλουν μισή lb dressing στη σαλάτα αντί για μία lb. Το άλλο πάλι, που κάθε γεύμα πρέπει να περιλαμβάνει απαραιτήτως κρέας, κοτόπουλο, ή ψάρι; Συχνά τυχαίνει να πηγαίνω στο γραφείο με φακές ή φασολάδα σε ταπεράκι για το μεσημεριανό, και να με ρωτάνε αν είμαι vegetarian.

Αρκετές φορές αναρρωτιέμαι, συζητώντας και με άλλους Έλληνες, τι τύχες θα είχα αν άνοιγα τυροπιτάδικο στην Αμερική, ή έστω έναν φούρνο ελληνικού στιλ με τα κουλούρια και τα όλα του. Πιθανότατα δεν θα είχα και πολλές ελπίδες σε μια χώρα που πολλές οικογένειες πηγαίνουν με τα παιδιά τους το Σαββατοκύριακο για φαγητό στα McDonald's. Δε θα είχα ελπίδες σε μια χώρα που κανείς δεν καταλαβαίνει τη διαφορά τάξης μεγέθους που πετυχαίνεις στη νοστιμιά του φαγητού αν χρησιμοποιήσεις ελαιόλαδο. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η σπιτονοικοκυρά μου, που προσπαθούσε να με πείσει ότι το λάδι από κουκούτσια σταφυλιού (sic) που είχε αγοράσει είναι καλύτερο γευστικά και πιο υγειινό από το ελαιόλαδο.

El actor es popular

Γεγονός τής εβδομάδας, και πιθανότατα και της χρονιάς που σιγά-σιγά μας αφήνει, ήταν η εκλογή Ομπάμα στην προεδρία των ΗΠΑ. Ας αφήσουμε στην άκρη τη μιζέρια της ελληνικής αριστεράς. Έγραψε για αυτήν ο Πάσχος Μανδραβέλης στην Καθημερινή:

(link) Αν κέρδιζαν τις εκλογές οι Ρεπουμπλικανοί με τον Τζον Μακέιν, θα υπήρχε η εύκολη εξήγηση: «σιγά μην άφηνε το αμερικανικό κατεστημένο να κερδίσει ένας μαύρος Δημοκρατικός τις εκλογές». Αφού τις κέρδισαν οι Δημοκρατικοί με τον Μπαράκ Ομπάμα, η εξήγηση είναι επίσης εύκολη: «τι καλύτερο για το κατεστημένο ένας μαύρος πρόεδρος που θα ξέπλενε το προπατορικό αμάρτημα της Αμερικής και θα δημιουργούσε ελπίδες για αλλαγή πορείας;»

(link) Το ερώτημα λοιπόν είναι: μισούμε την Αμερική επειδή την αγνοούμε ή δεν θέλουμε να τη γνωρίσουμε επειδή λατρεύουμε να τη μισούμε;

Εγώ τα άφησα όλα αυτά στην άκρη την Τρίτη το βράδυ. Γιατί είναι άλλο να βλέπεις το βίντεο της ομιλίας στο youtube, και άλλο ζωντανά στην ουάου τηλεόραση των πεντακοσίων ιντσών τής σπιτονοικοκυράς μου με τα σαμπγούφερ και τα όλα της. Και δεν μπορούσα παρά να παραδεχτώ την Τρίτη το βράδυ ότι ο άνθρωπος αυτός είναι μάγος.

Το blog αυτό το ξεκίνησα για να γράφω αυτά που συζητώ με τους φίλους και την οικογένειά μου, ως μια οργάνωση των σκέψεών μου at the end of the day. Και είναι και ένα πείραμα για να διαπιστώσω εάν όσα σκέφτομαι έχουν πράγματι ενδιαφέρον, ή οι δικοί μου είναι απλά ευγενικοί και κάνουν ότι με προσέχουν. Και συγχωρήστε με αν πηδώ με ασυνάρτητο τρόπο από το ένα θέμα στο άλλο. Όπως είχε πει κάποτε και ο Λαζόπουλος (όταν ακόμα έκανε σάτιρα) «Η κουβέντα είναι καγκουρό, πηδάει απο 'δω, πηδάει από 'κει». Ο τίτλος του post σχετίζεται με το ότι αυτόν τον καιρό σχεδιάζω ένα ταξίδι στην Ισπανία το καλοκαίρι, και μαθαίνω ισπανικά. Και αναμφίβολα οι δημοφιλείς ηθοποιοί δε λείπουν από την ελληνική πολιτική σκηνή.

Κάλεσε συγκεκριμένα ο Πρωθυπουργός τις τράπεζες «να αποδείξουν εμπράκτως την κοινωνική ευθύνη τους». Σε διαφορετική περίπτωση, «ο καθένας οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες του. Το μήνυμα είναι σαφές». Σοφόν το σαφές, στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση το μήνυμα είναι μάλλον ασαφές. Για ποια κοινωνική ευθύνη των τραπεζών μιλάει ο Πρωθυπουργός; Οι τράπεζες λογοδοτούν μονάχα στους μετόχους τους. Η ευθύνη τους περιορίζεται στην άυξηση των κερδών τους. Για την κοινωνική ευθύνη τής κυβέρνησής του, φυσικά, ούτε λόγος. Αλλά και οι ευθύνες που λέει ότι οφείλουν να αναλάβουν οι τράπεζες; Άλλο πάλι και τούτο. Τους είχαν καταλογιστεί ποτέ ευθύνες στο παρελθόν, ώστε να τους φοβίσουν τέτοιες απειλές; Επέστρεψαν ποτέ έστω και ένα ευρώ από όσα κέρδισαν μέσω καταχρηστικών όρων σε δάνεια και πιστωτικές, εξαπατώντας τους πελάτες τους;

Και μια που μιλάμε για πιστωτικές, ιδού και μια προσωπική ιστορία αμερικανικής τρέλας. Δεν έχω πιστωτική κάρτα, μόνο μια χρεωστική στη Wells Fargo που μου αρκεί, γιατί πληρώνομαι καλά και τα καταφέρνω να μου περισσεύουν λίγα κάθε μήνα. Κάθε εβδομάδα λαμβάνω στο ταχυδρομείο αρκετά γράμματα από τράπεζες και άλλους οργανισμούς που με εκλιπαρούν για να μου βγάλουν πιστωτική. Σε περίοπτη θέση είναι τα γράμματα της "Capital One", μιας τράπεζας για της οποίας την ύπαρξη δεν είχα την παραμικρή ιδέα μέχρι πριν μερικά χρόνια. Εβδομαδιαία μου έστελναν 1-2 γράμματα σε διαφορετικό κάθε φορά φάκελο, και συνήθως χωρίς κάποια ένδειξή ότι το γράμμα προέρχεται από αυτούς, ώστε να αναγκαστώ να το ανοίξω για να διαπιστώσω περί τίνος πρόκειται. Κάποια στιγμή, ανακάλυψα ότι κάποιος είχε χρεώσει την κάρτα μου με $600 για αγορά κινητού στο Seattle (εκατοντάδες μίλια μακριά από εκεί που μένω). Τηλεφώνησα στην τράπεζα, μου ακύρωσαν την κάρτα και τελικά μου επέστρεψαν και τα $600. Την επομένη πετούσα στη New Orleans για ένα συνέδριο, αλλά με καθυσήχασαν ότι σε οποιοδήποτε κατάστημα της τράπεζάς τους μπορούσα σε λίγα λεπτά να βγάλω μια προσωρινή ATM. Έλα όμως που σε ολόκληρη την πολιτεία της Louisiana δεν υπάρχει ούτε ένα κατάστημα της Wells Fargo! Αυτό συνειδητοποίησα όταν είχα ήδη φτάσει στη New Orleans, και με έλουσε κρύος ιδρώτας όταν κατάλαβα ότι κανείς δε δεχόταν ούτε τις επιταγές μου. Τα μετρητά που είχα πάνω μου έφταναν για να πληρώσω μόνο τις πρώτες μέρες στο ξενοδοχείο και για να φάω κάτι φτηνό (όχι, ούτε τότε πήγα στα McDonalds!).

Αναθάρρησα όταν στο business district ανακάλυψα έναν ουρανοξύστη με την επιγραφή "Capital One" στην κορυφή του. Μπήκα μέσα σίγουρος ότι βρήκα τη λύση στο πρόβλημά μου, σχεδόν χαρούμενος που θα είχα μια κάρτα Capital One να δείχνω στους φίλους μου, που λάμβαναν και αυτοί αντίστοιχα γράμματα για πιστωτικές. Έλα όμως που αρνήθηκαν να μου εκδώσουν πιστωτική γιατί δεν ήμουν, λέει, κάτοικος Louisiana! Μα, αγαπητή μου, με παρακαλάτε για χρόνια, έχετε πέσει στα πόδια μου, έχετε γλύψει τα παπούτσια μου με τις γλώσσες σας, και τώρα που σας έχω ανάγκη μου το αρνείστε; Τελικά η υπάλληλος με παρέπεμψε στο καζίνο (μάλλον επιτρέπεται ο τζόγος στη Louisiana), με την κορυφαία ατάκα "Their job is to take people's money anyway". Εκεί έγραψα μια επιταγή, μου έδωσαν γρήγορα όσα μετρητά χρειαζόμουν, και κράτησαν μόνο $5 προμήθεια, αλλά και τα δακτυλικά μου αποτυπώματα. Φυσικά, από τότε κάθε φάκελο που λαμβάνω από την Capital One τον σκίζω με μίσος και ευχαρίστηση.

Α, και ένα τελευταίο. Μόλις πέρασε το ΠΑΣΟΚ μπροστά στις δημοσκοπήσεις, επιστρατεύτηκαν παλαιότερες «αντεθνικές» δηλώσεις τού ΓΑΠ σχετικά με την τουρκική μειονότητα στη Θράκη. Εγώ θα απομονώσω μια φράση στο τέλος της συνέντευξης:

Σκεφτείτε δηλαδή αν του έλληνα της Αλβανίας και του έλληνα της Αμερικής του έλεγαν ότι δεν μπορείς να πεις ότι είσαι έλληνας, εγώ σε κατατάσσω ότι είσαι της οθωμανικής αυτοκρατορίας ή είσαι ορθόδοξος, αλλά δεν είσαι έλληνας, ποια θα ήταν η αντίδραση ενός έλληνα.

Ο Αρκάς για τον Ομπάμα

Κλημεντίνη: Υπάρχει και κάτι καλό στις εκλογές.
Ισοβίτης: Τι;
Κλημεντίνη: Μόνο ένας μπορεί να βγει!