(link) Αν κέρδιζαν τις εκλογές οι Ρεπουμπλικανοί με τον Τζον Μακέιν, θα υπήρχε η εύκολη εξήγηση: «σιγά μην άφηνε το αμερικανικό κατεστημένο να κερδίσει ένας μαύρος Δημοκρατικός τις εκλογές». Αφού τις κέρδισαν οι Δημοκρατικοί με τον Μπαράκ Ομπάμα, η εξήγηση είναι επίσης εύκολη: «τι καλύτερο για το κατεστημένο ένας μαύρος πρόεδρος που θα ξέπλενε το προπατορικό αμάρτημα της Αμερικής και θα δημιουργούσε ελπίδες για αλλαγή πορείας;»
(link) Το ερώτημα λοιπόν είναι: μισούμε την Αμερική επειδή την αγνοούμε ή δεν θέλουμε να τη γνωρίσουμε επειδή λατρεύουμε να τη μισούμε;
Εγώ τα άφησα όλα αυτά στην άκρη την Τρίτη το βράδυ. Γιατί είναι άλλο να βλέπεις το βίντεο της ομιλίας στο youtube, και άλλο ζωντανά στην ουάου τηλεόραση των πεντακοσίων ιντσών τής σπιτονοικοκυράς μου με τα σαμπγούφερ και τα όλα της. Και δεν μπορούσα παρά να παραδεχτώ την Τρίτη το βράδυ ότι ο άνθρωπος αυτός είναι μάγος.
Το blog αυτό το ξεκίνησα για να γράφω αυτά που συζητώ με τους φίλους και την οικογένειά μου, ως μια οργάνωση των σκέψεών μου at the end of the day. Και είναι και ένα πείραμα για να διαπιστώσω εάν όσα σκέφτομαι έχουν πράγματι ενδιαφέρον, ή οι δικοί μου είναι απλά ευγενικοί και κάνουν ότι με προσέχουν. Και συγχωρήστε με αν πηδώ με ασυνάρτητο τρόπο από το ένα θέμα στο άλλο. Όπως είχε πει κάποτε και ο Λαζόπουλος (όταν ακόμα έκανε σάτιρα) «Η κουβέντα είναι καγκουρό, πηδάει απο 'δω, πηδάει από 'κει». Ο τίτλος του post σχετίζεται με το ότι αυτόν τον καιρό σχεδιάζω ένα ταξίδι στην Ισπανία το καλοκαίρι, και μαθαίνω ισπανικά. Και αναμφίβολα οι δημοφιλείς ηθοποιοί δε λείπουν από την ελληνική πολιτική σκηνή.
Κάλεσε συγκεκριμένα ο Πρωθυπουργός τις τράπεζες «να αποδείξουν εμπράκτως την κοινωνική ευθύνη τους». Σε διαφορετική περίπτωση, «ο καθένας οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες του. Το μήνυμα είναι σαφές». Σοφόν το σαφές, στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση το μήνυμα είναι μάλλον ασαφές. Για ποια κοινωνική ευθύνη των τραπεζών μιλάει ο Πρωθυπουργός; Οι τράπεζες λογοδοτούν μονάχα στους μετόχους τους. Η ευθύνη τους περιορίζεται στην άυξηση των κερδών τους. Για την κοινωνική ευθύνη τής κυβέρνησής του, φυσικά, ούτε λόγος. Αλλά και οι ευθύνες που λέει ότι οφείλουν να αναλάβουν οι τράπεζες; Άλλο πάλι και τούτο. Τους είχαν καταλογιστεί ποτέ ευθύνες στο παρελθόν, ώστε να τους φοβίσουν τέτοιες απειλές; Επέστρεψαν ποτέ έστω και ένα ευρώ από όσα κέρδισαν μέσω καταχρηστικών όρων σε δάνεια και πιστωτικές, εξαπατώντας τους πελάτες τους;
Και μια που μιλάμε για πιστωτικές, ιδού και μια προσωπική ιστορία αμερικανικής τρέλας. Δεν έχω πιστωτική κάρτα, μόνο μια χρεωστική στη Wells Fargo που μου αρκεί, γιατί πληρώνομαι καλά και τα καταφέρνω να μου περισσεύουν λίγα κάθε μήνα. Κάθε εβδομάδα λαμβάνω στο ταχυδρομείο αρκετά γράμματα από τράπεζες και άλλους οργανισμούς που με εκλιπαρούν για να μου βγάλουν πιστωτική. Σε περίοπτη θέση είναι τα γράμματα της "Capital One", μιας τράπεζας για της οποίας την ύπαρξη δεν είχα την παραμικρή ιδέα μέχρι πριν μερικά χρόνια. Εβδομαδιαία μου έστελναν 1-2 γράμματα σε διαφορετικό κάθε φορά φάκελο, και συνήθως χωρίς κάποια ένδειξή ότι το γράμμα προέρχεται από αυτούς, ώστε να αναγκαστώ να το ανοίξω για να διαπιστώσω περί τίνος πρόκειται. Κάποια στιγμή, ανακάλυψα ότι κάποιος είχε χρεώσει την κάρτα μου με $600 για αγορά κινητού στο Seattle (εκατοντάδες μίλια μακριά από εκεί που μένω). Τηλεφώνησα στην τράπεζα, μου ακύρωσαν την κάρτα και τελικά μου επέστρεψαν και τα $600. Την επομένη πετούσα στη New Orleans για ένα συνέδριο, αλλά με καθυσήχασαν ότι σε οποιοδήποτε κατάστημα της τράπεζάς τους μπορούσα σε λίγα λεπτά να βγάλω μια προσωρινή ATM. Έλα όμως που σε ολόκληρη την πολιτεία της Louisiana δεν υπάρχει ούτε ένα κατάστημα της Wells Fargo! Αυτό συνειδητοποίησα όταν είχα ήδη φτάσει στη New Orleans, και με έλουσε κρύος ιδρώτας όταν κατάλαβα ότι κανείς δε δεχόταν ούτε τις επιταγές μου. Τα μετρητά που είχα πάνω μου έφταναν για να πληρώσω μόνο τις πρώτες μέρες στο ξενοδοχείο και για να φάω κάτι φτηνό (όχι, ούτε τότε πήγα στα McDonalds!).
Αναθάρρησα όταν στο business district ανακάλυψα έναν ουρανοξύστη με την επιγραφή "Capital One" στην κορυφή του. Μπήκα μέσα σίγουρος ότι βρήκα τη λύση στο πρόβλημά μου, σχεδόν χαρούμενος που θα είχα μια κάρτα Capital One να δείχνω στους φίλους μου, που λάμβαναν και αυτοί αντίστοιχα γράμματα για πιστωτικές. Έλα όμως που αρνήθηκαν να μου εκδώσουν πιστωτική γιατί δεν ήμουν, λέει, κάτοικος Louisiana! Μα, αγαπητή μου, με παρακαλάτε για χρόνια, έχετε πέσει στα πόδια μου, έχετε γλύψει τα παπούτσια μου με τις γλώσσες σας, και τώρα που σας έχω ανάγκη μου το αρνείστε; Τελικά η υπάλληλος με παρέπεμψε στο καζίνο (μάλλον επιτρέπεται ο τζόγος στη Louisiana), με την κορυφαία ατάκα "Their job is to take people's money anyway". Εκεί έγραψα μια επιταγή, μου έδωσαν γρήγορα όσα μετρητά χρειαζόμουν, και κράτησαν μόνο $5 προμήθεια, αλλά και τα δακτυλικά μου αποτυπώματα. Φυσικά, από τότε κάθε φάκελο που λαμβάνω από την Capital One τον σκίζω με μίσος και ευχαρίστηση.
Α, και ένα τελευταίο. Μόλις πέρασε το ΠΑΣΟΚ μπροστά στις δημοσκοπήσεις, επιστρατεύτηκαν παλαιότερες «αντεθνικές» δηλώσεις τού ΓΑΠ σχετικά με την τουρκική μειονότητα στη Θράκη. Εγώ θα απομονώσω μια φράση στο τέλος της συνέντευξης:
Σκεφτείτε δηλαδή αν του έλληνα της Αλβανίας και του έλληνα της Αμερικής του έλεγαν ότι δεν μπορείς να πεις ότι είσαι έλληνας, εγώ σε κατατάσσω ότι είσαι της οθωμανικής αυτοκρατορίας ή είσαι ορθόδοξος, αλλά δεν είσαι έλληνας, ποια θα ήταν η αντίδραση ενός έλληνα.
No comments:
Post a Comment