Της Ελλάδος παιδιά

Η σημερινή ημέρα συνδέεται μέσα μου με ποικίλες αναμνήσεις. Και πρώτα απ'όλα με τις παρελάσεις στο Λύκειο. Η αρχή γινόταν λίγες εβδομάδες πριν με την επιλογή τής ομάδας παρέλασης. Όσοι είχαν μακρύ μαλλί, ή γενικότερα αντισυμβατικό κούρεμα, αποκλειόταν με παρέμβαση του Λυκειάρχη: «Γιάννη, παιδί μου, θέλεις τόσο πολύ να κάνεις παρέλαση; Τι να τρέχεις τώρα με πρόβες, στολές, έξοδα, ιστορίες. Μια άλλη φορά.». Οι πρόβες ήταν φυσικά μια καλή ευκαιρία να γλιτώσουμε βαρετά μαθήματα, να κάνουμε χαβαλέ με τους μπροστινούς, ή τους αποπίσω, και να κοροϊδέψουμε τους τυμπανιστές που δεν ήξεραν την τύφλα τους. Μεγάλο γεγονός ήταν και η γενική πρόβα στην παραλία (όπου γίνεται και η κανονική παρέλαση) με όλα τα σχολεία. Τότε μάλιστα χάναμε σχεδόν ολόκληρη ημέρα από τα μαθήματα, και μπορούσαμε μετά να κοπροσκυλιάσουμε στα ηλεκτρονικά ή στα καφέ. Αλλά η ίδια η παρέλαση δε συγκρινόταν με τίποτα. Όλα τα κορίτσια τής πόλης στη σειρά με ωραία πουκαμισάκια και φουστίτσες, συνήθως κοντές, δεν είναι κάτι που έβλεπες κάθε μέρα. Καμάρωναν βέβαια μετά οι γονείς μας και δώστου την επομένη να τρέχουν σε όλα τα φωτογραφεία για να βρουν τις λιγοστές φωτογραφίες όπου ήμασταν και εμείς μέσα. Την καλύτερη φωτογραφία, πάντως, με τους φίλους μου εκείνης της περιόδου την έβγαλε η μητέρα μου μετά από μια τέτοια παρέλαση. Ήταν μια φωτογραφία όπου τα βλέμματά μας συμπύκνωναν την ελπίδα και βαρεμάρα, ταυτόχρονα, της ηλικίας μας.

Από το Γυμνάσιο, πάλι, θυμάμαι διαφορετικά πράγματα. Θυμάμαι τις μηχανορραφίες τής γυμνάστριας, της οποίας ο βαθμός καθόριζε ποιος θα βγει σημαιοφόρος. Ήταν οι εποχές που οι γονείς μας νοιάζονταν για τους βαθμούς πολύ παραπάνω από εμάς. Ήμουν περίεργος βέβαια για όσα μαθαίναμε, και πολλά τα παρακολουθούσα με πραγματικό ενδιαφέρον, τίποτε όμως δε συγκρινόταν με τη μακριά γαϊδούρα που παίζαμε στο διάλειμμα.

Και φτάνω στο Δημοτικό, στα βαθύτερα απωθημένα τής μνήμης μου. Ήταν γύρω στο '90, κι όμως οι εθνικιστικές γιορτές στις επετείους με τα μεγαλόσχημα ποιήματα που απαγγέλαμε, η αματοβαμμένη ιστορία που μας έβαζαν να αποστηθίζουμε, οι διηγήσεις κάποιων δασκάλων που πέρασαν την κατοχή, όλα συνέκλιναν σε ένα συμπέρασμα: πόσο κακοί ήταν οι εχθροί που μας επιτέθηκαν: Ιταλοί, Γερμανοί, Βούλγαροι, αλλά κυρίως οι Τούρκοι. Θυμάμαι ένα συμμαθητή μου να απαγγέλει ποίημα όπου δήλωνε περήφανος για την πατρίδα του και έτοιμος να πεθάνει γι'αυτήν στον πόλεμο. Εγώ όμως δεν ήθελα να πεθάνω, δεν ήθελα να γίνει πόλεμος, αλλά ντρεπόμουν για τη δειλεία μου και δεν το έλεγα σε κανέναν.

Το τραύμα που μου άφησαν αυτές οι γιορτές το διαπίστωσα πολύ αργότερα, όταν βρέθηκα σε ένα πανεπιστήμιο των ΗΠΑ για σπουδές. Οι εκεί Έλληνες είχαν καλές σχέσεις με αρκετούς Τούρκους, και μάλιστα συχνά οργάνωναν από κοινού events. Εγώ ήμουν στην αρχή πολύ επιφυλλακτικός, φοβόμουν να τους πλησιάσω. Μου είχε μείνει η εικόνα τού Τούρκου με το μακρύ μουστάκι να με κοιτάει απειλητικά κρατώντας τη χατζάρα του. Γρήγορα βέβαια κατάλαβα ότι από όλους τους λαούς αυτοί είναι οι πιο κοντινοί με εμάς σε νοοτροπία και ψυχοσύνθεση. Και κατέληξα να συγκατοικήσω για ένα χρόνο με Τούρκο και να συνδιοργανώσω για ένα χρόνο εβδομαδιαίες προβολές ταινιών με δύο άλλους Τούρκους, έναν Ιρανό και μια Ρουμάνα. Η αρχική μου πάντως επιφύλλαξη είναι αυτό για το οποίο ντρέπομαι περισσότερο στη ζωή μου. Και δε θα ήθελα καθόλου τα παιδιά μου να διδαχθούν την ίδια αιματοβαμμένη ιστορία.

Ζωντανό γιαούρτι

Το εξαιρετικό ελληνικό γιαούρτι είναι από εδώ και στο εξής ο χορηγός τής ελληνικής κυβέρνησης. Ένα γιαούρτι που παρόλο που είναι ζωντανό, δεν έχει να κάνει κανένα περαιτέρω σχόλιο.

Ο δε παραιτηθείς υπουργός δήλωσε, τι ειρωνεία, «Θα συνεχίσω με οδηγό πάντοτε τις αρχές που ορίζουν τη ζωή μου». Αυτό ακριβώς είναι που φοβόμαστε, κύριε Ψευτοθόδωρε.

Διαδικαστικές λεπτομέρειες

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του www.in.gr για το θέμα του Βατοπεδίου, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε:
«Σε ό,τι αφορά το ενδεχόμενο παραγραφής τον Ιούνιο του 2009 ή πριν, στην περίπτωση πρόωρων εκλογών, αν δεν συσταθεί προανακριτική, δήλωσε ότι δεν κάνει σχόλια για νομικές πτυχές ή διαδικαστικές λεπτομέρειες της υπόθεσης.»

Είναι φυσικά διαδικαστικό το θέμα εάν παραγραφεί ή όχι το ένα ή το άλλο αδίκημα. Διαδικαστικές είναι άλλωστε και οι θεσμοθετημένες διαδικασίες στην περίπτωση που υπουργοί ή βουλευτές διώκονται ποινικά και πρέπει να αποφασιστεί ή όχι η άρση τής ασυλίας τους. Διαδικαστική και οποιαδήποτε διαδικασία διερεύνησης πολιτικού σκανδάλου. Το έχουμε μάθει προ πολλού ότι τα σκάνδαλα τελικά μπαίνουν στο αρχείο και κανείς δεν διώκεται. Το πολύ-πολύ να φύγει για λίγο από την κυβέρνηση, ή από την κοινοβουλευτική ομάδα του αντίστοιχου κόμματος, και να επιστρέψει μόλις οι δημοσιογράφοι σταματήσουν να ασχολούνται με το θέμα. Θα φτιάξουν και μια επιντροπή ως καλή ώρα τώρα, για να πουν έτσι ότι ασχολούνται με το θέμα. Η μόνη ουσιαστική ερώτηση είναι πότε σχεδιάζεται να μπει η υπόθεση στο αρχείο. Τα υπόλοιπα είναι απλά διαδικαστικές λεπτομέρειες, που ένας κυβερνητικός εκπρόσωπος είναι too busy για να απαντήσει.

Το κόμμα που μας έλαχε

Το είπε ο λαλίστατος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, μεταδόθηκε δε και στην Ελληνοφρένεια (λίγο μετά το 8:00): «Οργανωθείτε στο κόμμα που μας έλαχε!». Εμένα πάντως κάτι μου ξενίζει σε αυτήν τη φράση. Έγινε κιόλας η κλήρωση για το ΣΥΡΙΖΑ; Εγώ γιατί δεν το έμαθα, και έχασα αυτήν τη μεγάλη ευκαιρία να κληρωθώ; Ελπίζω τουλάχιστον οι κληρώσεις για τα άλλα κόμματα να είναι ακόμα ανοιχτές και να προλάβω έτσι να δηλώσω συμμετοχή. Γιατί τι θα κάνω μετά αν μείνω ακλήρωτος;

Είναι παλιά η απορία μου γιατί οι πολιτικοί είναι εξαρτημένοι στη χρήση πιασάρικων εκφράσεων, ανεξάρτητα από το αν εξυπηρετούν το μήνυμα που ζητούν να περάσουν. Συνήθης είναι και η χρήση γνωμικών, με σκωπτική κατά κανόνα διάθεση προς τους πολιτικούς αντιπάλους. Ένας διαγωνισμός δηλαδή για το ποιος θα εκστομίζει το πιο «έξυπνο» κλισέ, ώστε όλος χαρά μετά να κορδώνεται μπροστά στις κάμερες.

Αλλά και από την άλλη, αυτό το «οργανωθείτε» προσελκύει άραγε ακόμα κόσμο; Και εάν τα αριστερά κόμματα είναι τόσο καλά οργανωμένα, γιατί δεν κατάφεραν να οργανώσουν λίγο και την Ελλάδα; Και μη μου πείτε ότι οι αριστερά δεν έχει κυβερνήσει. Αυτά είναι ανοησίες. Υπάρχει και η τοπική αυτοδιοίκηση, τα συνδικάτα, οι συνεταιρισμοί, όπου οι αριστεροί προσφέρουν συχνά (με το αζημίωτο πάντα) τις υπηρεσίες τους. Είναι όμως αληθινά οργάνωση αυτό που προσφέρουν, ή αποδιοργάνωση; Και μήπως δεν είναι η προσωπική ανέλιξή αυτό που επιδιώκουν, μέσω της υποκίνησης πολλών, όλο και πιο πολλών, κινητοποιήσεων, με την ελπίδα κάποτε να βγουν και οι ίδιοι στο γυαλί;

Θρύλε των γηπέδων

Δηλώσεις του άγνωστου ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού μετά το ντέρμπι:
-Πιστεύω ότι παίξαμε καλά και πιέσαμε σωστά τον αντίπαλο σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού και τελικά καταφέραμε να σκοράρουμε. Πιστεύω ότι η σημερινή μας εμφάνιση ήταν αντάξια του ονόματος του Ολυμπιακού και πιστεύω ότι ο κόσμος ευχαριστήθηκε το θέαμα και τη νίκή.
-Σας δυσκόλεψε η αμυντική τακτική τής ΑΕΚ στο πρώτο ημίχρονο;
-Εντάξει, είναι πάντα δύσκολο να σκοράρεις όταν ο αντίπαλος είναι όλος κάτω από το κέντρο, αλλά πιστεύω ότι ο Ολυμπιακός έχει καλούς παίχτες, αντάξιους του ονόματος του συλλόγου, και πρέπει να τα καταφέρνουν απέναντι σε κάθε άμυνα.

Και τώρα δηλώσεις του άγνωστου ποδοσφαιριστή τής ΑΕΚ:
-Πιστεύω ότι στο πρώτο ημίχρονο παίξαμε καλά και αμυνθήκαμε σωστά, ενώ βγήκαμε και αρκετές φορές στην αντεπίθεση. Πιστεύω όμως ότι στο δεύτερο ημίχρονο δεν παίξαμε καλά, και μετά από διαδοχικά λάθη ήρθαν τα γκολ, στα οποία δεν καταφέραμε να αντιδράσουμε.
-Δυσκολευτήκατε μετά και την αποβολή τού Χουανφράν;
-Εντάξει, είναι πάντα δύσκολο να αντιδράσεις όταν παίζεις εκτός έδρας, είσαι πίσω στο σκορ και μένεις με δέκα παίχτες. Πιστεύω όμως ότι η ΑΕΚ έχει καλούς ποδοσφαιριστές, αντάξιους του ονόματος του συλλόγου, και θα πρέπει να τα καταφέρνουμε και στα δύσκολα. Σήμερα δυστυχώς δεν ήταν η μέρα μας.

Αναρρωτιέμαι γιατί οι δημοσιογρίφοι τρέχουν μετά από κάθε παιχνίδι να πάρουν δηλώσεις από παίχτες, παράγοντες, προπονητές κλπ. Και με όλα αυτά φτιάχνουν μια εκπομπή 3-4 ωρών, στις οποίες οι φάσεις από όλους τους αγώνες ζήτημα αν φτάνουν τα 10-15 λεπτά. Φάσεις αποσπασματικά παιγμένες, μόνο με την τελική προσπάθεια συνήθως, χωρίς να φαίνεται η σπουδαία δουλειά των υπόλοιπων ποδοσφαιριστών: πώς κερδήθηκε η μπάλα, πώς έγινε η πρώτη μπαλιά, πώς έγινε το άνοιγμα που τελικά οδήγησε στην ασίστ και το γκολ. Οι μόνες δηλώσεις που έχω παρακολουθήσει και είχαν ενδιαφέρον είναι του Μαλεζάνι, καθώς και του Μεγάλου Αντιπρόεδρου τού Εδεσσαϊκού (που υποθέτω ότι μετά από λαϊκή απαίτηση θα είναι πλέον Πρόεδρος).

(Δ)αη Λάκης

Το έκανε το κομμάτι του ο Δαϊλάκης. Είπε τον πόνο του και ξαλάφρωσε, μια που δυσκολευόταν τελευταία στην τουαλέτα. Εξασφάλισε δουλειά στους δημοσιογράφους την (κουτσουρεμένη) εβδομάδα που μας πέρασε, εμφάνισε και τον Καραμανλή ως το μεγάλο αφεντικό που θέλει να κυβερνήσει, αλλά δεν τον αφήνουν οι κακοί βουλευτές. Η πάντα επίκαιρη ιστορία δηλαδή του καλού δασκάλου που μαλώνει τους ανεπίδεκτους μαθήσεως μαθητές. Και να πεις ότι δεν το είπε; Το είπε πριν μια βδομάδα μόλις. Οπότε τι θέλεις και ασχολείσαι και επαναφέρεις στην ελληνική τηλεόραση τη Λάμψη;

-Ο βουλευτής Δαϊλάκης έκανε εμπρηστικές δηλωσεις
-Είναι αλήθεια; Ο βουλευτής Δαϊλάκης έκανε εμπρηστικές δηλώσεις;
-Ναι, είναι αλήθεια. Ο βουλευτής Δαϊλάκης έκανε εμπρηστικές δηλώσεις.
-Μα τώρα μιλάς σοβαρά; Ο βουλευτής Δαϊλάκης έκανε εμπρηστικές δηλώσεις;
-Ναι, όπως σε βλέπω και με βλέπεις. Ο βουλευτής Δαϊλάκης έκανε εμπρηστικές δηλώσεις.

Μεταξύ των όσων μάθαμε από τις δηλώσεις του είναι:
1) Ότι υπάρχουν κόμματα συμφωνικά, κόμματα δωματίου, όπως και (σκληρά) ροκ.
2) Ότι επιτέλους, μετά τις ειδήσεις στη νοηματική, αποκτήσαμε και βουλευτές στη νοηματική.
3) Ότι ο κ. Δαϊλάκης έχει και ένα επιπλέον σπίτι που δεν το δήλωσε στο πόθεν αίσχος: τη ΝΔ.
4) Ότι μετά την Καισαριανή και η Δράμα απαιτεί με σθένος τα πρωτεία στον ανδρισμό, και δη στο γιατί φοράνε τα παντελόνια.
5) Για τις ράτσες των αλόγων γενικότερα.

Είναι ντροπή πάντως, και είμαι απογοητευμένος ως Έλληνας, που παρά τα όσα γίνονται δεν υπάρχει μια σατιρική εκπομπή τής προκοπής. Δε χρειάζεται πλέον να κάνεις απολύτως τίποτε για να σατιρίσεις. Με την ελληνοφρένεια κάτι γίνεται πάντως.